The Lullaby

Κεφάλαιο 2

Ανοίξε τα μάτια της ρίχνοντας μια ματιά στο άδειο δωμάτιο γύρω της. Πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό μπόρεσε να κοιμηθεί χωρίς εφιάλτες. Τεντώσε τα χέρια για να ελευθερώσει το πιασμενο της σωμα, αμέσως μετά σηκώθηκε και όδευσε προς το σαλόνι.

Καθώς κατέβαινε τις σκάλες άκουσε ομιλίες απο έναν χώρο του σπιτιού. Έντρομη έμεινε στυλωμένη στην θέση της. Οι γονείς της έλειπαν στην δουλειά, θα έπρεπε να είναι μόνη της στο σπίτι. Ξαφνικά μπροστά της εμφανίστηκε η φιγούρα της μητέρας της. Χαρούμενη μα ξαφνιασμένη έτρεξε κοντά της, αγκαλιάζοντας την. 

Τα χέρια της μητέρας της πέρασαν γύρω από το σώμα της, αγκαλιάζοντας την.
«Μίλησα με το σχολείο σου, νομίζω αρκετά κάθισες σπίτι νεαρή μου.» της είπε χαϊδεύοντας απαλά το κεφάλι της Eleanor ενώ ένα χαμόγελο απλώνετε στα χείλη της. Επιτέλους θα γνώριζε και άλλα άτομα της ηλικίας της και ίσως μάθαινε την αλήθεια για την ιστορία που επιβαρύνει το σπίτι απέναντι. Σήκωσε το κεφάλι της και χαμογέλασε στην μητέρα της. 
«Εντάξει...»της απάντησε και προχώρησε προς το σαλόνι. Κοίταξε φευγαλέα έξω από το παράθυρο την υπέροχη μέρα ο ουρανός καταγάλανος ενώ ο ήλιος έλαμπε τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε λίγους μήνες μετά.
«Μητέρα μπορώ να βγω για λίγο έξω;»
«Φυσικά γλυκιά μου αρκεί να είσαι σπίτι πρίν το μεσημεριανό.» 
Δεν είπε τίποτα παρά μόνο της χαμογέλασε και έτρεξε στο δωμάτιο της να ετοιμαστεί.

Ο καιρός έξω ήταν αρκετά ζεστός για Οκτώβρη μήνα. Παρατηρούσε τα πάντα γύρω της, θυμόταν τον καιρό που έβγαινε συνέχεια βόλτες με την γιαγιά της, όπως επίσης και τα μέρη όπου πήγαιναν. 

Αν και όλα γύρω της ήταν ίδια, ένιωθε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι άνθρωποι γύρω της ακόμα και το περιβάλλον ήταν διαφορετικό, όμως δεν μπορούσε να καταλάβει τι δεν πήγαινε σωστά. Κάθισε σε ένα παγκάκι στο πάρκο, βλέποντας τα μικρά παιδιά να παίζουν ανέμελα στο παρκάκι, όπως ακριβώς και αυτή, τότε που ερχόταν με την πολυαγαπημένη της γιαγιά. 

Το βλέμμα της έπεσε πάνω σε ένα ξανθό αγόρι, που καθόταν στην απέναντι πλευρά του πάρκου και κάτι έγραφε. Με αργά βήματα άρχισε να το πλησιάζει, κάτι σε αυτό το αγόρι την έκανε να θέλει να το γνωρίσει ίσως και να το εμπιστευτεί. Την στιγμή ακριβώς που έφτανε στο ξανθό αγόρι παρατήρησε ξανά τον άγνωστο άντρα. Βρισκόταν στην θέση που καθόταν πριν. Το βλέμμα του κενό και σκοτεινό έπεφτε πάνω της, κάνοντας την για άλλη μια φορά να αναριγήσει.