-ოჰ გეყოს! ასე ძალიან თუ გაინტერესებს ჩემი სახელი გეთქვა! რა საჭიროა ეს სცენები? (ის) თვალებს ვატრიალებ და რამისაა ეს ტელეფონი სახეში ვაფეთო
-შენი სახელი არაფერში მჭირდება! (მე) გაბრაზებული ვეძახი
-მე ჯონქუქი ვარ...და ჰომ მართლა კორეულად კარგად საუბრობ (ჯონქუქი) მომაძა როდესაც გზა გავაგრძელე და მას ყურადღება არ მივაქციე
-ჰომ მართლა სასიამოვნო იყო შენთან საუბარი მშვენიერო (ჯონქუქი) თვალები გადავატრიალე მაგრამ ბოლოს მაინც გამეღიმა...იდიოტი!
*ერთი წლის შემდეგ*
სახლის კარებზე გაუჩერებლად ვაკაკუნებ სად ჯანდაბაშია? ნაბიჯების ხმა ისმის! ალილუია! კარები ნელა იღება მალევე ვხედავ სიულეტს
-როგო....რაჯნდაბაა! რას გავხარ (მე) შეშინებული ვყვირი როდესაც მის სახეს შევხედე
Oops! Această imagine nu respectă Ghidul de Conținut. Pentru a continua publicarea, te rugăm să înlături imaginea sau să încarci o altă imagine.
გაოგნებული ვუყურებ მის ახალგაღვიძებულ სახეს...ერთი წუთით თავის სახლში დამიბარა ამ დროს მას ძინავს?
-აქ რა გინდა? (ჯონქუქი) გაკვირვებული მეკითხება ჩანთა რომელიც ხელში მეჭირა სახეში გავუქანე
-აქ რა მინდა? მეხუმრები ჰო? გუშინ შენ არ დამიბარე ხვალ მოდიო? (მე) ვყვირი და ჩანთას ზურგზე ვურტყავ ახლაღა ვამჩნევ სახლში ორ ბიჭს რომელიც გაოგნებული და შეშინებული მიყურებს
-ეი! დამშვიდდი რა! და მორჩი ამ ჩანთის რტყმას (ჯონქუქი) დაბღვერილი იძახის კიდევ ერთხელ ვურტყავ და სავარძლისკენ მივდივარ
