Αδιέξοδος

23

Νιώθω μια καυτή ανάσα στον σβέρκο μου και ένα χάδι στα μαλλιά μου.

Κουνιέμαι λίγο διότι είναι ενοχλητικό αλλά μετά συνειδητοποιώ πως δεν κοιμήθηκα σπίτι μου αρα δεν είναι φυσιολογικό να νιώθω κάτι τέτοιο.

"Καλημέρα όμορφη" ακούω δίπλα από το αυτί μου και γυρνάω αντιμέτωπη με το Βίκτωρ.

"Καλημέρα ομορφε' λέω και και βολευω το κεφάλι μου στο χέρι του και εκείνος πάει να με φιλήσει αλλά τελευταία στιγμή τον σπρώχνω ελαφρά χαμογελώντας.

"Τι;" με ρωτάει βγάζοντας σαν μικρό παιδί το χείλος του έξω.

"Δεν έχουμε πλυθεί " του λέω σοβαρά και το βλέμμα του γίνετε τρομαγμένο αλλά αλλάζει σε πονηρό.

"Θες να πεις δεσποινίς Φαίδρα ότι βρωμαω" μου λέει καθώς ανεβαίνει πάνω μου.

"Υποθέτω πως ναι" λεω και ανταποδίδω το πονηρό βλέμμα

"Ωραία μου δεσποινίς έχετε 5 δευτερόλεπτα να αλλάξετε την απόφαση σας"

''Και αυτό γιατί;'' ρωτάω ανασηκώνοντας με δυσκολία την λεκάνη μου
''Χμμ ας πούμε πως θα υποστείς τις συνέπειες''

''Σιγά ρε Grey σήκω από πάνω μου.'' του λέω γελώντας κι κουνάει το κεφάλι του αρνητικά

''5..4..3..- έλεγε σιγά με το χαμόγελο του να φτάνει στα αυτιά. Είναι όμορφος. όσες φορές κι να το πω δεν θα το χορτάσω. Εγώ δεν μιλούσα δεν κουνιόμουν απλά χαμογελούσα- 2..1''

Τα παγωμένα χέρια του βρέθηκαν κάτω από την μπλούζα μου κι άγγιξαν τα πλευρά μου και τινάχτηκα κατευθείαν. 

''ΜΗ ΌΧΙ ΕΚΕΊ'' τσίριξα και νιώθω την ανάγκη να ελευθερώσω τουλάχιστον τα χέρια μου. Το γέλιο μου όλο και λιγότερο ακούγονταν ενώ τα δάκρυα μου όλο πολλαπλασιονταν .
''ΣΤΑΜΆΤΑ''φώναξα από το γέλια μου ενώ εκείνος είχε κοπανηθεί.

Σε λίγα δεύτερα η φιγούρα του ήταν στο πάτωμα κι έπιανε την κοιλιά του ανοίγοντας το στόμα. Για να πω την αλήθεια δεν ήξερα αν πονούσε ή αν γελούσε.Κακό αλλά πρεπε να γελάσω

Πέρασα από πάνω του φωνάζοντας του βιαστικά πως θα έπρεπε να φύγω για να βγάλω λεφτά κι να ετοιμαστώ για να πάμε σε  αντιπροσωπείες αυτοκινήτων.