Gra o Tron: Pokolenie Królów

Arya

Przepraszam, ale nie jest to rozdział z Aryą, choć jego dalsza część będzie o niej traktować. Nazwałam tą notkę jej imieniem, bo wiem, że gdyby tytuł brzmiał ''ważne'' prawie nikt by nie wszedł ;)

No ale do rzeczy. Myślę, że każdy, kto czyta Pokolenie Królów, zauważył, że aktualizuje je rzadko, raczej bez szczególnej przyjemności i trochę z przymusu. W żaden sposób nie przypomina to pisania GoTN, gdzie dodawałam nowe rozdziały dwa razy w tygodniu. Nie wiem, dlaczego tak się stało, może to stres przedmaturalny i nie tylko (bo uwierzcie, że stres związany z wyborem studiów jest równie duży), może po prostu straciłam serce do tego opowiadania. Mogłabym też powiedzieć, że miałam słomiany zapał, ale, kurde... Patrzę na te 50 rozdziałów, ponad 100 stron w Wordzie i w żaden sposób nie przypomina mi to słomianego zapału. Jest cała masa ludzi utalentowanych, mających wielu czytelników, którzy mimo wszystko wypalają się po dziesięciu rozdziałach. A ja, jakby na to nie patrzeć, zakończyłam jeden tom tej opowieści, więc chyba nie jest tak źle.

Cóż, powinnam wreszcie przestać owijać w bawełnę, więc powiem wprost. Za miesiąc usuwam PK z Wattpada (mam nadzieję, że przez ten czas wszyscy zdążą zapoznać się ze streszczeniem dalszych losów bohaterów, które zamieszczam poniżej) i szansę na to, że kiedyś wrócę do tej książki są równe zeru. Uwierzcie mi, że robię to z ciężkim sercem i że trudno mi jest się z tą książką rozstawać. Ale patrząc na moje własne podejście i na coraz mniejszą liczbę czytelników, dochodzę do wniosku, że ciągnięcie dalej tej książki jest bezcelowe.

Nie będę Was za to przepraszać i mam nadzieję, że każdy zrozumie, dlaczego. Ale za to chciałbym Wam podziękować. GoTN to była pierwsza praca jaką kiedykolwiek, gdziekolwiek udostępniłam. Byłam ogromnie zestresowana i miałam wrażenie, że w ciągu kilku dni posypie się fala hejtu. Ale Wy przyjęliście mnie ciepło, wspieraliście i w pewien sposób również żyliście historią, którą opisywałam. Wiem, że moje początki nie były imponujące, a mimo wszystko czytaliście to dalej, daliście mi szansę. Dzięki temu opublikowałam jeszcze całą masę innych opowiadań i uwierzyłam w swoje umiejętności literackie. Poznałam też na Watt wiele wspaniałych osób, które spamowały mi komentarzami, wytykały błędy i nakręcały do dalszej pracy. Nie będę ich wymieniać, ale pewnie same wiedzą, że to o nie chodzi ;) Chcę, żebyście wiedziały, że Wasz wkład w GoTN był równie duży, co mój.

Kiedy już się uporaliśmy ze sprawą najważniejszą, pora przejść do pytań, które być może się pojawią. Czy zawieszam moją działalność związaną z GoT? Nie. Mam kilka zaczętych opowiadań (włącznie z tymi zamówionymi, nie zapomniałam o nich) i mam nadzieję je kiedyś w rzucić. Do tego dochodzi The '80, nad którym wciąż pracuję i zacznę jej aktualizować w czerwcu. Jeśli książka się przyjmie, chciałbym napisać drugą część The Vixen, która traktowałby o Margaery i Sansie. A jak skończę chat z Sherlock, kto wie, może zrobię jakiś chat z GoT?

Pewnie Was już zanudziłam, więc pod spodem wrzucam Wam streszczenie PK i życzę miłej lektury.

Zacznijmy od Aryi, jej rozstanie z Gendry'm trwałoby przez większość książki. Dziewczynka podróżowałby z Bericiem do Riverrun. Zaprzyjaźnia się też z Thorosem i kontynuuje swoje ćwiczenia. W pewnym momencie zostaliby zaatakowani, a Arya uciekłaby, żeby jej nie złapano. Krążyłaby więc bez celu po lesie, w końcu natrafiłaby na jakąś maleńką osadę. Mieszka tam czarownica, która wywróżyła Aryi, że nigdy nie spotka się już z Robbem, ale za to zostanie żoną królewskiego syna. Arya, jako że domyśliła się już pochodzenia Gendry'ego, trzyma się tej przepowiedni jak ostatniej deski ratunku. Dała jej ona nadzieję na to, że znów spotka się ze swym przyjacielem.

W tym czasie Theon zdobywa Dreadfort. Roose znów ucieka, tym razem udaje mu się dojechać do KP, gdzie zbiera wojska. Tywin zaś obiecuje mu, że jeśli uda mu się odbić znów swoją fortecę, dostanie w nagrodę rękę Margaery Tyrell.