hoofdstuk 9
P.O.V.Samuel
‘doordat ik door een plas fietste werden m’n schoenen een beetje nat. Geïrriteerd fietste ik verder. Ik haat het wanneer dat gebeurd. Ik kijk naar de bomen die staan te waaien in de zuchtende zomerwind. Mijn gedachte is al snel ergens anders. Ik moest denken aan gister. Aan Amarin en haar prachtige ogen. Bijna had ik haar willen zoenen, maar toen schrok ik van mezelf. Ineens besefte ik me dat ik haar niet lang genoeg ken, en misschien vond zij het wel niet goed. In actie was het vast heel dom over gekomen. Of misschien denkt ze nu wel dat ik haar niet leuk vind. Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan. Toen dacht ik aan Kaj, Ook al was ik boos op hem, ik was nog steeds bezorgd. Gelukkig hadden de dokters hem gister onderzocht en is hij flauwgevallen door eetgebrek. Toen ik bij Kaj’s huis aangekomen was zag ik Jai al staan in het raam. Ik drukte op de bel. Kaj’s moeder deed vrolijk de deur open.’Kom binnen Sam’ zei ze met een grote glimlach op haar gezicht. Kaj zat op de bank. Gelukkig zag hij er nog best uitgerust uit. ‘He, gaat ie weer?’ vroeg ik zacht. Kaj knikte. ‘Als ik vanmiddag rustig aan doe kan ik vanavond gewoon de show doen.’ ; En genoeg eten natuurlijk’ zei Jai als grapje. Maar eigenlijk moest niemand lachen. Kaj’s lichaam was misschien uitgerust, maar zijn gedachtes niet. Jai en ik stonden maar een beetje naast Kaj te staan. Het was helemaal stil. Het was wel duidelijk dat Kaj nog niet helemaal honderd was. Kaj’s moeder kwam binnen en ontdekte meteen de nare sfeer. Jai schuifelde wat heen en weer. Normaal is het nooit zo ongemakkelijk. We zijn net broers, zo een stilte zou comfortabel moeten zijn. Maar deze keer was het anders, deze keer zat er een naar smaakje aan de situatie en dat wisten we allemaal. De moeder van kaj zuchtte. ‘Misschien kunnen jullie beter weg gaan, ik wil jullie niet wegjagen maar het is belangrijk dat Kaj goed uit rust...’ ‘Is goed hoor mevrouw, U heeft gelijk’ onderbrak ik haar. ‘Doei’ zei Jai schor. Daarna liepen Jai en ik naar de deur. ‘Wel heel lief dat jullie er waren hoor jongens, kom als Kaj beter is zeker weer wat vaker langs!’ riep de moeder van Kaj ons achter na, en ze sloot de deur. Jai zuchtte. ‘Zullen we naar de starbucks?’ Jai keek me verrast aan en knikte. Ik had echt even zin om met Jai te praten. ‘Maar ik kwam wel met de auto dus dan moet ik bij je achterop...’ treuzelde Jai. ‘Oh ja dan kan het niet hoor’ grapte ik, waarna we naar mijn fiets liepen.
Jai en ik zaten onderhand in de Starbucks. Ik had een frappuccino caramel en Jai had heel kinderachtig een chocomelk besteld. Typisch Jai. Jai pakte een stokje en probeerde daarmee de slagroom van zijn chocomelk op te eten. Ik moest erom lachen. Het was hier heel warm en het rook naar een mix van koffiebonen, kaneel, en brownies. Jai begon ook schuldig te lachen. Nadat we alle twee eventjes rustig zaten en een slokje van onze koffie-- of in Jai’s geval Chocomelk-- die overigens veel te heet was namen, begon Jai te grijnzen. ‘dus… heeft onze Sam een nieuw meiske gevonden?’. Ik voelde dat ik rood werd. Maar aan de andere kant vond ik het ook wel fijn dat hij dat vroeg, ik had wel het gevoel dat ik erover moest praten. Ik zuchtte. Jai zat afwachtend naar me te kijken. ‘Ik, ik weet het niet...’ Jai begon te fronzen. Ik zat nerveus met de rits van mijn jas te spelen. Toen knapte ik. ‘Ja ik ben niet verliefd op haar maar haar ogen zijn betoverend… Maar gister, ja toen voelde ik me ineens… daarom… maar het ging per ongeluk. Ik ben niet...’ ‘Stop maar Sam’ onderbrak Jai mij. ‘Je bent verliefd, geen twijfel mogelijk!’ Bij het woord verliefd voelde ik iets in mijn buik. Ik haalde mijn hand door mijn haar. ‘Rustig Sam stress niet, er is ook geen twijfel mogelijk of zij jou leuk vindt’ zei Jai terwijl hij me een schouderklopje gaf. Het was fijn omdat te horen, ook al wist ik dat Jai dat natuurlijk helemaal niet weten. Het is gewoon raar, dat ze dat met me doet. Is dat dan verliefd zijn? Ik dacht wel eens eerder verliefd te zijn geweest maar dit had ik nog nooit gevoeld. Drie meisjes die uit het niets aarzelend voor ons stonden haalden mij uit mijn gedachtes.’uhh, sorry, jullie vinden het vast heel vervelend. Maar we zijn super erg fan e...’ ‘zouden we misschien op de foto mogen??’ onderbrak het middelste meisje een meisje met blond haar. ‘Jai keek de meisjes lachend aan.’’Tuurlijk mag dat! we love our fans’ zei ik tegen de dames. Een klein meisje dat nog niks had gezegd slaakte een gilletje. Een voor een maakte we een foto met de meisjes. ‘Ik had gedacht dat je het totaal niet leuk zou vinden, je doet altijd zo mysterieus weetje..’ Zei het meisje met de blonde haren.Ik keek haar aan. Ik had dat wel eens vaker gehoord, dat ze me mysterieus vinden. ‘Wees niet bang, ik hou van de fans, want die houden van mij.’ zei ik met een grijns op mijn gezicht. Wat ik zei was helemaal waar. Ik hield van fans, zij hebben ervoor gezorgd dat wij kunnen doen wat we doen, en meestal zijn ze zo lief. Na een foto met Jai gemaakt te hebben liepen de meisjes met voldane blikken weg. Jai toverde een grijns op zijn gezicht. ‘Daar doen we het voor.’
