Forgetting Samuel

Kabanata 19

Kabanata 19
Okasyon

There is an unknown rage surging in Samuel’s whole being.

Hinawakan ng binata ang pisngi ni Ady at saka hinaplos.

“Why would they do this to you?” aniya. Inabot niya ang kaniyang bulsa at saka ay kinuha ang kaniyang panyo.

“You can’t bring me home, not like this. Na parang sinabugan ‘tong mukha ko. Malalaman ito nila Mama... at baka sumugod pa sila sa school.”

Kumunod ang noo ni Samuel. Humigpit ang hawak niya sa kaniyang panyo, “They should know of this. Binubully ka ng mga estudyanteng ‘yon, Adelaide. They should pay. Malala pa ang mukha mo sa boxers ng Octagon!”

Napapikit si Ady sa lumalakas na boses ni Samuel. Hindi na napigilan pa ng kaniyang luha na tumulo.

“Do’n na lang tahimik ang buhay ko. Ayaw ko namang sirain pa ‘yun nila Mama.” sambit niya sa kabila ng panginginig ng kaniyang boses.

Napabuntong hininga si Samuel at saka binitawan ang panyo. Inilagay niya sa maglabilang pisngi ng dalaga ang kaniyang dalawang kamay at saka pinunasan ang mga luha nito.

“Stop crying, please.” mahinang bulong ni Samuel at saka pinagpatuloy ang pagpunas sa hindi na yata titigil sa pag-agos na mga luha ni Ady. “I hate seeing you like this.”

There is a certain remorse in Samuel’s voice that caught Adelaide off guard. Her heart slammed against her rib cage trying to process his words. He cares genuinely for her—iyon lamang ang tanging rason na naiisip niya sa tono ng boses ng Samuel.

Napatitig si Ady kay Samuel. Puno ng lungkot ang mga mata nitong nakatingin sa kaniya. Nasasaktan siyang nakikitang pati si Samuel ay naaapektuhan sa nangyari. Hindo niya gustong nakikita ang ganitong lungkot sa mga mata ng binata—at hindi na rin niya mapigilan ang nararamdaman niya para dito.

Pumikit si Adelaide at tinanggal ang kamay ni Samuel sa kaniyang pisngi. Hinawakan niya ito ng mahigpit, at saka hinayaan na lamang ang kaniyang ulo na magland sa balikat ni Samuel.

“Sorry.” mahina niyang bulong.

Napabuntong hininga na lamang si Samuel bago binitawan ang dalawang kamay ng dalaga. Inilapag niya sa kaniyang lap ang panyo at saka niyakap ang dalaga.

“You shouldn’t say sorry.” bulong lamang ni Samuel pabalik.

They’ve been hugging for solid minutes, nang kumalas si Samuel sa yakap.

“Come on, let’s try to fix your face first.” aniya at inilayo muli ang katawan ni Ady sa kaniya. Naghintay lamang ang dalaga sa susunod nitong gagawin.

Inabot ni Samuel ang kaniyang bag, at doon kinuha ang kaniyang tumbler. Binasa niya ang hawak na panyo at saka idinampi sa mukha ni Ady.

“Bibigyan ko sila ng punishment sa Monday, first thing in the morning. Walang matinong tao ang gagawa ng ganito kasama. Your face won’t stop bleeding.” aniya habang nakatitig sa pisngi ni Ady na namamaga. Dinampian niya ang bandang may graze sa pisngi ng dalaga. “How did you get this scratch?”

Napakurap si Ady. She was so immersed in staring at Samuel’s lashes. Napaka lapit ng mukha nito sa kaniya, and everything felt like a high definition movie. She was so focused on how his thick lashes curl every time he was dampening her cheek. His thick brows were so defined as they furrow together. Ady can’t help thinking na sobrang biniyayaan ang lalaki sa ganitong bagay. Ito na lamang yata ang tanging bagay na wala si Maxelle Delara— a thickness of natural eyebrows and lashes.

Panay ito make-up. Paglalagay ng sticker eyebrows na naglalast for a week. She kind of knew about that because of that time Daiah pointed it out (she sometimes use the same thing) and a magnetic eye lashes na inilalagay niya as extension sa kaniyang maninipis at kakarampot na lashes. Kung tutuusin, every single thing about Maxelle is fake, kumpara na lamang siguro sa hubad niyang katauhan. Even her attitude is fake, dahil napaka pakitang tao talaga especially sa mga instructors ng school. Ipinapakita niya lamang ang totoong kulay niya sa mga taong alam niyang mas mababa sa kaniya at hindi magsasalita laban sa kaniya.