Χαμένη

7✓

Οπτική Όλγας

Ένιωσα το κρύο χέρι του να ακουμπάει τον ώμο μου.

Το κεφάλι μου δεν μπορούσε να επεξεργαστεί το άγγιγμα του και έτσι ο πανικός με είχε κυριεύσει.

Γύρισα να τον κοιτάξω, νιώθοντας αδύναμη.

Το βλέμμα μου συνάντησε το δικό του και παρατήρησα πως τα μάτια του πρόδιδαν το ποσό είχε αναστατωθεί. Δεν θα μπορούσε να με καταλάβει όμως για να με βοηθήσει.

Μαζεύτηκα περισσότερο μακριά του αφήνοντας το ζεστά δάκρυα να καίνε το πρόσωπο μου.

Η ταραχή, ο φόβος και ο πανικός με έλεγχαν. Δεν μπορούσα να σταματήσω το συναίσθημα που ένιωθα.

"Τι έπαθες;" η φωνή μαρτυρούσε την ανησυχία που έκρυβαν τα μάτια του.

Άνοιξα το στόμα μου για να μιλήσω, αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν από μέσα μου.

Ένιωθα εγκλωβισμένη.

Δεν ήμουν ικανή να πάρω ανάσα.

Αντί για λέξεις έβγαλα άναρθρες κραυγές κλαίγοντας.

Τα χέρια μου κάλυψαν χωρίς να μπορέσω να συνειδητοποιήσω το πρόσωπο μου, ενώ το κορμί μου κουνιόταν με το ρυθμό και τη κατεύθυνση ενός εκκρεμούς.

"Εντάξει, εντάξει" είπε κάνοντας πιο πίσω το σώμα του από το δικό μου.

Μου έριξε μια τελευταία ματιά και έφυγε από το δωμάτιο χωρίς να πει κάτι άλλο.

Ένιωθα τη καρδιά μου να χτυπάει σα τρελή.

Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος.

Ένιωθα πως χάνω το μυαλό μου. Τρελαίνομαι.

Θέλω να σταματήσει αυτό το άγχος.

Τα δάκρυα δεν σταματούσαν να πέφτουν μουσκεύοντας τα μάγουλα μου.

"Όλγα, πώς είσαι;" μόλις άνοιξε η πόρτα στα αυτιά μου ήρθε η φωνή του Νίκου.

Χωρίς να απαντήσω αγκάλιασα το κορμί μου.

"Πιες" τα χέρια του άρπαξαν τα δικά μου χωρίς ιδιαίτερη προσοχή.

Μου πρόσφερε ένα μπουκαλάκι νερό το οποίο είχε ήδη ανοιγμένο όμως εγώ το αγνόησα τραβώντας τα χέρια μου.

"Κοίτα με" η φωνή του σταθερή και αποφασιστική.

"Πάρε μαζί μου ανάσες" έπιασε τους ώμους μου και προσπάθησε να με ηρεμήσει.

Ο,τι και αν έλεγε όμως τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούσα να το επεξεργαστώ.

"Εε, άκουσε με. Φτάνει τόσο" γρύλισε ανεβάζοντας το τόνο της φωνής του.