leugens, bedroeg, en verdriet

Toen

Als we in de woonkamer binnen komen zie ik mijn moeder en vader samen op de bank. Ze merken niet dat ik thuis ben gekomen. ''mam ik ben er weer'' ze kijken op en zijn opgelucht tot dat ze Ethan zien. ''Wie is dat?'' vraagt mij vader serieus.

We kijken elkaar aan niet wetende wat ik moet zeggen. ''Ik ben Ethan Jefferson ik ben een vriend van u dochter'' opgelucht kijk ik hem aan, ik wist nog niet waar we zaten. Ik ken hem pas net maar dat hoeft mijn vader niet te weten.

''Oke Ethan kun jij misschien in de keuken wachten ik wil ff met mijn dochter alleen praten'' Ethan knikt naar de keuken toe dat mijn vader net aan weest. Mijn moeder kijkt me snel nog ff aan loopt dan ook naar de keuken toe.

''Wat is er'' vraag ik zo droog mogelijk. Zuchtend gaat hij beter zitten en kijkt hij mij aan. In zijn ogen kun je zien dat hij verdrietig is en spijt heeft. ''schatje het spijt me dat ik weg ben gegaan. Ik moest gewoon blijven ook al zou dat moeilijk geweest zijn, maar ik moest niet weg.' Ik kijk hem aan met een gevoel loos gezicht hoe moet ik hem geloven na zoveel jaren.

Opeens kwam er weer iets binnen wat mijn moeder had verteld aantal jaren geleden. ''Je had haar zwanger gemaakt daarom ging je weg omdat ze je hulp nodig had, niet alleen omdat mam je had gezegt dat je weg moest gaan'' schrikend kijkt naar mij. Duidelijk had hij niet verwacht dat ik dit zou weten. ''Het spijt me en ja ik had haar zwanger gemaakt maar ze had een miskraam. Ik wou terug komen maar ik.... Ik kon het niet ik was bang wat jij over me zou denken.''

''Nou dat was nou eens een dom idee als je nou terug was gekomen kon ik je misschien vergeven maar het is al te laat je was zo lang geweest dat ik me overheen heb gezet, ik kan je niet vergeven nooit niet.' Zijn ogen beginnen beetje waterig te worden maar hij is niet aan het huilen. ''Schatje het spijt me zo ik weet wat ik gedaan heb erg is en ik heb er heel veel spijt van als ik terug de tijd in kon gaan zou ik alles opnieuw gedaan hebben maar dat kan niet. Alsjeblieft kun je me ooit vergeven.''

''Nee wat je hebt gedaan kan niet je bent weggaan je bent nooit terug gekomen of gebeld helemaal niks hoe moet ik iemand vergeven dat heeft gedaan.'' Tranen beginnen in mij ogen te komen ik probeer zo hard mogelijk om niet te huilen hij mag me zo niet zien. ''Ethan we gaan ik kan hier niet blijven''

Ethan komt de keuken uit lopen en kijkt me vol met emoties aan. ''Oke ik ga alvast naar buiten en ik zie je zo'' zegt hij en loopt de deur uit naar buiten. Ik wil ook naar buiten lopen wanneer ik opeens tegen word gehouden. ''Schatje pleasee ga niet weg het spijt me vergeef me.''

Ik probeer me los te wurgen wat me helaas niet lukt. ''Laat me los ik ga je niet vergeven, ik kan het niet oke. Laat me nou los'' en met een ruk kom ik vrij en loop weg. Ik kan hiet niet blijven zolang hij hier is. Ik kan het niet aan. Ethan staat daar om me te wachten en als hij mij aan ziet lopen glimlacht hij gelijk.

''Nou dat ging goed. Waar wil je naar toe gaan.'' Ik heb daar helemaal niet aan gedacht waar de hel ga ik nu naar toe.

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

\Volgende week komen er weer 3 hoofdstukken uit.