leugens, bedroeg, en verdriet

Het begin

Ken je dat gevoel dat alles langzaam gaat, terwijl je het juist snel moet gebeuren? Dat gevoel heb ik nu. Het is nog 3 weken en dan kan ik weg van deze stad. Eindelijk kan ik naar de universiteit gaan. Het is niet dat ik het hier niet leuk vind... nou eigenlijk vind ik het hier ook niet leuk. Rosewood het ene dorp waar iedereen ook iedereen kent. Als er iets gebeurd is weet gelijk ook iedereen het.

Bijvoorbeeld er was dus een keer een ongeluk gebeurd met 4 dronken tieners in een auto ongeluk. Ze dachten dat hij nog voor de stuur kon omdat hij niet zoveel had gedronken wat dus niet zo was. 2 waren omgekomen. Eerst was iedereen verdrietig tot dat het rond ging dat ze dronken waren. Uiteindelijk als je door de gangen liep in school waren er allemaal briefjes op de kluisjes van de overleefde met moordenaar der op geschreven.

''Mag ik nog een beetje'' mijn gedachte worden onderbroken door sheriff Weber. ''Oh ja komt er gelijk aan'' als ik zijn koffie inschenk kijkt hij mij aan alsof hij mij iets wilt vragen maar niet wetende hoe. '' En uhm hoe zit het met je moeder ik hen haar al lang niet gezien'' vraagt hij alsof hij zicht zorgen maakt. ''Ik wil er niet over praten'' dat is het enigste wat ik zeg.

Dat is dus waarom ik weg wilt iedereen weet wat er gebeurt is met mijn moeder. Mijn vader heeft ons verlaten voor een andere vrouw die hij heeft zwanger gemaakt. Iedereen was hier over aan het roddelen alsof het mijn moeders schuld is maar wat niet is. Hoe kon ze weten dat hij haar zou verraden.

Opeens hoor ik de deur open en dicht gaan en kijk ik wie het is. Het is die ene jongen die altijd het zelfde bestelt. Hij is vast nieuw want ik ken hem niet.

Hij komt oplopen naar de bar en gaat op de bar kruk zitten. ''Wil je het zelfde als altijd'' vraag ik en hij kijkt mij met een grijns naar me ''oh ja weet je dan wat dat is'' ik moet bijna lachen omdat hij het altijd het zelfde bestelt... dat hij het niet door heeft. ''Ja een tonijn broodje toch'' lachend knikt hij. ''komt er zo aan'' terwijl ik dat zeg loop ik terug naar de keuken om de bestelling af te geven.

Als ik verder ga met schoon maken zie ik dat hij daar maar zit. De meeste mensen die hier komen hebben een tijdschrift of een krant bij. Hij is ook niet de hele tijd op zijn telefoon te scrollen.

Als ik zijn broodje breng ziet hij er dank baar uit. ''Ik ben trouwens Ethan'' hij kijkt opeens ongemakkelijk naar me, vast omdat ik nog niet zijn hand heb schud ofzo. ''Chloe, je bent vast hier nieuw. ben je hier naar toe verhuisd?''

Ik moest het gewoon vragen hij is hier zo vaak dat ik het moet weten. ''ja klopt zie ik er zo onbekend uit.'' Lachen kijkt hij naar me terwijl hij zijn broodje eet. ''ja iedereen kent hier iedereen zeg maar. Je zou denken dat het leuk is maar het is het niet'' vragend kijkt hij mij aan oh nee shit zo meteen gaat hij mij vragen waarom, ik heb echt geen zin om mijn drama uitteleggen.

Volgens mij ziet hij mij stress die ik opeens kreeg want hij vroeg niks daar over. ''uhm.. Chloe ik weet dat we elkaar nog niet echt kennen maar ik wil dat juist veranderen wil je misschien een keer uit gaan met mij?'' zenuwachting wacht hij op mijn antwoord. ''Ethan het spijt me maar ik wil niks nieuws beginnen ik ga over 3 weken naar de universiteit.'' Teleurgesteld bedenkt hij iets waardoor hij er weer blijer uit ziet. ''weetje wat hier heb je mijn nummer als je ooit bedenkt bel mij maar. Het is toch maar een date als het niet leuk vind hoef je mij nooit meer te zien. Plus punten je gaat ook nog eens weg... maar wie weet ik kan je nog verbazen.

Hij zet zijn nummer op een zakdoek en zet het voor me neer met het geld voor het broodje.

''ik zie je nog wel een keer doei Chloe.'' ''doei Ethan.''

Ik kijk toe hoe hij weg loopt. Hij heeft helemaal geen haast alsof alles op zijn tijdje gaat. Ik stop zijn nummer in me broek zak. Ik heb toch niet nodig. Het is niet slim om nu nog aan iets nieuws te beginnen als ik binnenkort al weg ga. Toch.....