Spiegeltje spiegeltje

Spaanse avances

Twee uur later loopt de studio eindelijk leeg. Ik werp een blik op mijn horloge. 23.46u. Mijn oogleden voelen zwaar aan, maar mijn werkdag zit er nog niet op. Een uurtje geleden had ik voorzichtig aan mijn pa gevraagd of Filip en David me mochten assisteren om die loodzware zeventiende-eeuwse barokspiegel op te hangen. Zijn exacte antwoord was dat het mijn eigen achterlijke flater was en dat hij er niet aan dacht om daarvoor overuren uit te betalen. Mijn collega's bedankten dus.

Terwijl de Führer nog napraat met de producent, bekijk ik de achterzijde van de reusachtige spiegel. Ik moet toegeven dat hij inderdaad wat wiebelt. Wanneer ik vooroverbuig om te controleren of er misschien een vijsje los zit, voel ik plots iets hard tegen mijn billen duwen. Geschrokken vlieg ik overeind, maar wordt meteen vastgegrepen door gave, gebronsde handen.

Oh nee, Sánchez. Help. Mijn mond is acuut kurkdroog en mijn lichaam verstijft.

'Tu me vuelves loco, cariño,' prevelt de art director in mijn oor. 'Je mag mannen niet zo uitdagen.' Zijn walgelijk zoete aftershave dringt mijn neusgaten binnen – het is misselijkmakend.

Langzaam strijkt hij met zijn vingertoppen over mijn wang. Ze glijden langs mijn hals naar beneden waar hij onhandig het bovenste knoopje van mijn witte blouse los prutst. Met zijn andere hand houdt hij mijn heup stevig tegen zich aan gedrukt. Mijn hart klopt in mijn keel en ik probeer niet te kokhalzen. Aan de andere kant van de studio staat mijn vader nog steeds te praten. Ik weet dat hij het gezien heeft, maar hij negeert het ook deze keer.

Dan draait de alom gerespecteerde Manolito Sánchez me naar hem toe en neemt mijn kin in zijn hand. Zijn donkere ogen kruipen wellustig over mijn huid. De angst verlamt me volledig. 'Jij wilt proeven van de famoso Sánchez. Ik zie het in je ogen.'

Ik schud voorzichtig mijn hoofd. 'Nee, dat wil ik niet.'

Hij grijnst autoritair en geniet van mijn onbehaaglijkheid.

'Wat zou jij een mooie Blancanieves zijn met die lange zwarte lokken en jouw bleke huid. Veel mooier dan Kristen Stewart.' De art director strijkt over mijn mond. 'Alleen je lippen kunnen nog wat rood gebruiken,' fluistert hij terwijl hij langzaam dichterbij komt. Zijn grip wordt steviger als ik hem een beetje probeer weg te duwen. Zijn andere hand duwt tegen mijn rug.

'N....' Dan drukt zijn mond zich al tegen de mijne en smoort mijn protest. Wanneer ik niet meer reageer, bijt hij hard op mijn lip. Ik proef de metaalachtige smaak van bloed op mijn tong, waarna hij me los laat.

'Zo,' zegt hij duister. 'Perfecto.'

'Manolito!' roept de schriele stem van mijn stiefmoeder dan. 'Taxi is buiten.'

Wanneer hij opnieuw dichterbij komt, krimp ik in elkaar. 'Kamer 7, mi amor,' fluistert hij, gevolgd door een vette knipoog.

'Mano!'

'Si, si, ik ben er al.' Daarop wandelt Sanchez bij me vandaan. De tranen vertroebelen mijn zicht en ik dreig in elkaar te zakken. Het is Mira die me opvangt.

'Het gaat met jou? Moet dokter bellen?' vraagt ze en haar ogen kijken me oprecht bezorgd aan. Met een haast onwerkelijk gevoel over wat er net gebeurd is, laat ik me op de grond ploffen. Het is niet de eerste keer dat die arrogante blaaskaak zich ongepast gedraagt tegenover mij, maar zover is hij nog nooit gegaan.

'Alice?'

Ik schud snikkend mijn hoofd. 'Laat me met rust.' Ga maar naar mijn idiote vader. In mij is hij toch niet geïnteresseerd.

'Ik...' probeert ze.

'Laat me met rust!'

Daarop staat ze recht en rent de studio uit waar de wereldberoemde Harry Weller haar ongetwijfeld opwacht. Wat mis ik mijn moeder.