Χαμένη

1✓

Εφτά χρόνια πριν...

Ώρα 23.40
Οικία Παπαδόπουλων

"Μωρό, μην μου γκρινιάζεις σε παρακαλώ" ζήτησε αφήνοντας τον εγωισμό και τη λογική στην άκρη για ακόμα μια φορά όμως εκείνη τον κοίταξε οργισμένα.

Το πάθος μεταξύ τους μπορούσες να το αντιληφθείς με μόνο μια ματιά.

Το ύφος του μαρτυρούσε πως ήταν υποταγμένος και χαμένος στα αμυγδαλωτά της μάτια. Ήθελε να αποφύγει τις συγκρούσεις. Γνώριζε πολύ καλά, καλύτερα απ'όλους, τη ζήλεια που κυρίευε το μυαλό της.

"Καταλαβαίνεις τι έκανες;" η ένταση στη φωνή της άγρια. Η διαπεραστική ματιά σε συνδυασμό με το δολοφονικό της ύφος τον έκαναν να υποτάσσεται.

Εκνευρισμένη, θολωμένη από το αίσθημα της ζήλειας κουνούσε νευρικά το πόδι της δημιουργώντας έναν ενοχλητικό ήχο μέσα στην ησυχία.

"Η αλήθεια είναι πως όχι ακόμα, αλλά προσπαθώ".

Χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί τι λάθος έκανε, απάντησε αμήχανα δίνοντας της ένα μικρό χαμόγελο, φωτίζοντας το πρόσωπο του.

Λάθος ή σωστή απάντηση; Δεν είχε καταλάβει.

"Δεν μπορώ να πιστέψω ότι λες κάτι τέτοιο, σαν να έχω άδικο. Σου την έπεφτε και εσύ το απολάμβανες" γρύλισε σταυρώνοντας αυτή τη φορά τα χέρια κάτω από το στήθος της.

Στο άκουσμα των λέξεων, αντέδρασε. Το πρόσωπο του σκλήρυνε.

"Αυτά που λες είναι ανοησίες Ελπίδα" υποστήριξε τον εαυτό του.

Τα λόγια του όμως δεν υποστήριζαν εκεινον. Δεν το έκανε  γιατί ήθελε να υπερασπιστεί πραγματικά τον εαυτό του, αλλά για να καθησυχάσει τα αμυγδαλωτά μάτια που κοιτούσε σαν χαμένος.

"Το μόνο που έκανα ήταν να την βοηθήσω να κατέβει τις σκάλες. Ήταν τόσο μεθυσμένη που ούτε να περπατήσει δεν μπορούσε" η φωνή του μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου άλλαξε σε έναν γλυκό τόνο.

Αυτή η κοπέλα ήταν πανέξυπνη. Το γνώριζε, όπως γνώριζε πως η ζήλεια θόλωνε τη κρίση της.

"Βγάλε με και τρελή τώρα" τα λόγια της πλέον ηχούσαν πιο δυνατά στο δωμστιο.