Special Chapter

10.5K 788 234
                                    

Author's:
At dahil natutuwa akong paiyakin kayo, lemme add this one. Hahahaha. Wala lang. Gusto ko siyang pahabain talaga but I dunno where and how to start. So, I'll just leave it here. Thank you sa lahat ng nagbasa!

---------------------------

PHILIPINEO MONTEJO-DIZON

"Walang Tatay!"
"Walang Nanay!"
"Walang mga magulang!"
"May tatay nga, makakalimutin naman!"
"Pati Tatay mo kinakalimutan ka! Hahahaha!"
"Nandiyan nga ang Nanay pero hindi magawang pumunta sa school activities!"
"Buhay ang Tatay pero sobra pa sa patay kung umasta at makapagtago sa bahay!"

Childhood memories are hunting me. Everyday as I think deeply. Everyday before I fall asleep. They hunt me. Their painful words are hunting me. Kailan ba nila ako patatahimikin? Kailan ba?

"Daddy, eto na po yung gamot mo." sabi ko sa kanya habang dala-dala ang tray na may lamang isang basong tubig at gamot na iniinom niya.

"Sino ka?" tanong niya habang nakatitig sa kawalan.

Bumuntong hininga ako at mapait na ngumiti, "Ako 'to, Daddy. Anak mo. Si Philip."

"Anak kita?" sa pagkakataong 'to, tumingin siya sa akin. Isang nagtatakang tingin, "May anak ako?"

Tumango ako, "Opo. Ako po ang anak niyo. Kaya Daddy, uminom ka na po ng gamot para gumaling ka."

Iniabot ko sa kanya ang gamot niya. Tinanggap naman niya ito atsaka muling nanahimik at tumitig sa kawalan.

I was twenty years old with that scene. In that twenty years of existence in this world, it's never been easy for me. Lalo na at mamumulat ka sa ganitong pamilya. My father can't act what's supposed to be his role in this family while my mother can't be a mother to me because she's too busy taking care of him.

Pero kahit gano'n, kahit isang beses ay hindi ako nagalit sa kanila. It's because I understand them. Sabihin man natin na siguro no'ng bata ako ay hindi ko maiwasang mapatanong sa sarili ko kung mahal ba talaga ako ng mga magulang ko. Hindi ko rin maiwasan na magtampo kapag kailangan ko sila pero wala sila. Madalas ay napapatango na lang ako sa sarili ko habang sinasabi na, "Mahal nila ako. Mahal na mahal. Sadyang mapait lang ang tadhana at hindi niya hinayaan na maiparamdam sa akin 'yon ng mga magulang ko sa sapat na pamamaraan."

Our family is not normal. Baliktarin man natin ang mundo, malipat man sa Mars ang tirahan ng mga tao, hindi pa rin normal ang paligid na nakasanayan ko. As my father forgets about mommy and I everyday, wala na akong ibang ginawa kundi ang umiyak. Just like my mom, I always thought that I am used to it. Pero bawat bigkas ni Daddy sa dalawang salita na "Sino ka?", kusang tumutulo ang mga luha ko. My tears are traitor. Kahit sabihin kong tama na, patuloy pa rin sila.









"Anak, sorry kung hindi kami makakapunta ng Daddy mo. Alam mo naman..."
"Anak, we can't. Sorry. But I promise, susubukan ko sa susunod."
"Anak, alam mo naman siguro na..."
"Anak..."

Mommy got to have many excuses. She always say, "Alam mo naman..."

Yes, I do. I know what does it mean. But is it that hard to support her son to some kind of activities just for once? Nasasaktan ako. Masakit para sa akin. I'm so hopeless everytime I got involved with some things that are related to my parents.

But again, I never get mad at her. I understand her. I understand every bit of her. I am hurt but I know my mom's hurt more than I do. In a situation na may kapag may nabaril, sa akin ay daplis lang samantalang yung kanya ay higit sampung tama na.

Everytime she's telling me "I'm sorry, I can't." she's sad outside but I know, she's dying inside. She's dead inside.

Everytime she says, "Alam mo naman..." she always let out a deep breath and giving her very best to smile though it hurts alot.

Nasasaktan ako bilang isang anak na kulang sa alaga ng mga magulang pero alam ko na mas nasasaktan si Mommy na alam niya sa sarili niyang may malaki siyang pagkukulang.

I always have the chance to make rebellious things but... I never did grab that chance. Why? Because I know everything happens for a reason. Everything between me and my family are given and happened with many reasons.










"I love you."
"Tanggap kita kahit ganyan ang buhay mo."
"I love you not because you're good looking."
"I love you because you're strong."
"In richer or for poorer. We'll be together."

Having Mommy Science and Daddy Math as my parents are the best thing happened the moment I have this life.

I was 23 years old when I met her. I was 28 years old when I married her. Having my own family- Alleona and our children are way too better than the best.

Yes. Everything happens for a reason. Kaya eto ako ngayon. I got the chance being happy with my own family.






"Anak, patawad sa lahat ng pagkukulang ko sayo. Mabuti na't masaya ka ngayon. Dahil ayaw kong iwanan ka na nalulungkot. Nararapat sayo ay maging masaya. Dapat kang maging masaya. Anak, tandaan mo na kahit nagkulang ako sayo, sa puso't isipan ko, sobra-sobra ang pagmamahal na binibigay ko. Sa puso ko, nakaukit kayo ng tatay mo. Sa isip ko, hindi kayo mawawala at hanggang sa huli ay naririto kayo. Sa ngayon, anak, kailangan ko nang magpahinga. Marahil ay inaantay na rin ako ng ama mo. Anak, maraming salamat. Naging masaya ang buhay ko nang dumating ka. Masaya ako at ikaw ang naging anak ko. Mahal kita. Mahal na mahal kita, Philip. Anak ko."

On her 83rd birthday, she died. She died with a smile knowing she's leaving me with a happy life and knowing that she'll be with Dad after 10 years of waiting. My mom's happy. Masaya siya kahit ang buhay niya ay punong-puno ng pagdurusa at pagtitiis.

People used to idolize and treat Batman, Superman, Spiderman, Wonderwoman and many more as their superheroes. But for me, I only got two. My Mommy and my Daddy.

Their heroes are used to fight with bad people but my heroes are used to fight with everything. With pain, agony, sadness, happiness and love. They're my true heroes.

As what they've vowed in front of many, until parted by death they're one...



Rest in Peace

Mathiu Dizon
✝ Scienceinea Dizon

As they are being parted by death they'll be free. Love is forever in their heart, though it's not beating anymore. But... as they rest in peace, wala nang sagabal. Wala nang sakit na hahadlang. They'll get the happiness what they deserve.

I am Philipineo Montejo-Dizon. Son of Mathiu and Scienceinea Dizon. 54 years of existence.

As their son, I'll leave it all here. Thank you, Mommy and Daddy. Until we meet again.


Wait for me.














THE END

Hi, My Name is Science and I am your wifeTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon