Different ~Deel 2 MFL Serie~

~Chapter 19~

POV. Hope

Zenuwachtig sta ik voor de deur. Nu gaat het toch echt gebeuren. Snel werp ik nog even een blik naar achter om te kijken of Jace me echt achter heeft gelaten. Ik slik een keer en hef mijn hand op om te kloppen. Maar voor ik kan kloppen word de deur al met een zwaai open gemaakt.   "Ahh Hope, ik verwachte je al. Waar is Jace?" Stomverbaasd kijk ik Raphael aan. Vervolgens kijk ik naar achter. "Heh?" Zeg ik vragend terwijl mijn blik nog steeds van Raphael naar de lege gang gaat. Volgens mij hoor je mijn hersens kraken en zie je de radertjes volop draaien. Ik wijs naar Raphael en dan naar achter terwijl ik stamel: "Jij hier en..en..Jace.." Raphael kijkt me gek aan. "Ja, ik ben hier. Dat heb je goed gezien." Vervolgens trekt hij me naar binnen nog steeds verbaast. Binnen verandert de verbazing naar angst. In de kamer staat een groot bureau waar een man aan zit. Zodra hij ons ziet staat hij op en steekt zijn hand uit. "Koning Marcus, leuk om je eindelijk te ontmoeten Hope. Ik heb al veel gehoord van Jace over je. Hij was erg enthousiast over je."

Oh?

Hij wijst dat ik moet gaan zitten en gaat zelf aan de andere kant van het bureau zitten. Raphael gaat naast  koning Marcus staan en leunt tegen de muur. Beleeft buig ik licht en ga ook zitten. Hij vraagt hoe de reis verliep en of de andere goed voor me waren geweest. Ook vroeg hij of Uriah mij goed geholpen heeft. Na een tijdje gepraat te hebben merk ik dat hij helemaal niet zo officieel is. Hij maakt hier en daar een grapje en komt heel ontspannen over. Langzaam zakt de spanning weg en kan ik zelf ook meer ontspannen. Dan gaat de deur met een klap over waardoor al mijn spieren zich weer aanspannen en ik op spring .Ik draai me pijlsnel om en kijk recht in de ogen van Jace. Zijn ogen staan schuldbewust en zegt: "Oepss." Vervolgens doet hij de deur dicht en gaat naast Raphael staan. Zuchtend laat ik me weer terug zakken in mijn stoel. Ik hoor Marcus op Jace foeteren dat hij zo laat is en dat hij maar beter een goed excuus heeft. Gelijk zijn mijn oren gespitst. Inderdaad. Dat goede excuus wel ik ook wel weten.

"Ja, ik was Raphael aan het zoeken maar blijkbaar was hij al hier."

Verbaast kijk Raphael hem aan en zegt: "Maar ik had.." Maar Jace geeft hem een doe-met-me-mee-blik "... het inderdaad niet gezegd." Maakt Raphael zijn zin af. Ik geloof het niet, ik geloof Jace niet. Waarom liegt Jace? Ik zoek zijn blik maar hij ontwijkt mijn blik. Wat is dit nou weer! Ik probeer nog een keer zijn blik te vangen maar weer niet. Nou, dan niet hoor. Kleuter.

Ik richt mijn blik weer op Marcus die Jace nog even argwanend aan kijkt. Hij schud even zijn hoofd en kijkt naar mij. "Okey laten we even de regels bespreken." Ik knik. Ik ben blij dat hij dat zegt want zo kan ik Jace even vergeten.

" Eerst krijg je een proeftijd van een maand. Zo kan je bewijzen dat je echt bij ons past. Bovendien kunnen jij ook kijken of wij bij jou passen. We kunnen na die week beslissen of wij je willen hebben. Je zult helemaal aan onze moeten staan. Zeker in jouw bestaan."

Oke dat deed wel even zeer... Maar ik snap het wel aangezien ik eerst bij hun vijanden woonde.

"Je krijgt in die maand wat testen en je moet voor ze allemaal slagen. Als je ontrouw bent of iets in die richting word je er per direct uit gegooid voor minstens 100 jaar. Uit ons gebied en 100 KM daaromheen. Na die 100 jaar krijg je weer een kans, je moet dan wel weer met een maand proeftijd starten. Iedereen krijgt een kans behalve als je je in die tijd aangesloten hebt bij de weerwolven of een andere groep."

Wooww, das best wat! Wil ik dit nog wel? Volgens mij ziet hij de twijfeling en angst op mijn gezicht.

"Sorry voor de strenge regels en ik wil je zeker niet afschrikken maar zo weet je waar je aan toe bent. Je mag je nu nog bedenken, dan gelden de regels overigens niet." Hij kijkt me aan en vraagt of ik alles nog een beetje snap en volg. Ik knik en glimlach even. Tijdens zijn gepraat heb ik geen een keer naar Jace gekeken maar nu werp ik hem een blik toe. Deze keer krijg ik antwoord. Een koude harde blik en van zijn mooie en lieve ogen is niks meer over. Hij kijkt Raphael even aan en begint dan te praten.

En zijn woorden doen me pijn. Ontzettend veel pijn.

15-5-18

xxx uniconrxpower