leugens, bedroeg, en verdriet

Het Einde

Ons leven bestaat uit keuzes maken. Belangrijke en minder belangrijke, onzeker met elkaar verbonden door goede bedoelingen. Een rij dominostenen, op het punt van omvallen. Welke shirt je aantrekt op een koude winter ochtend, welke ongezond junkfood je eet in de lunchpauze. Het begin heel onschuldig: je merkt het niet eens. Je gaat naar een feestje of een film, je luister naar dit liedje, of leest een boek, en dan, op een of andere manier, heb je een studie gekozen, een carrière, je vriendje of je echtgenote.

Zo veel keuzes. na een tijdje raak je de tel kwijt. Ze vervagen tot een eindeloze stroom die naadloos leidt tot de volgende vraag, de volgende beslissing – ja, nee, nee, ja. De dominostenen vallen een voor een om. Tik, tik, tik, steeds sneller tot je alleen nog de twee ziet die er echt tot deden: het begin en deze: het einde.

Oliver, en Ethan, en ik.

''wat doe je broertje?'' aarzelend zet Oliver een stap richting onze richting. ''Je maakt Chloe bang.'' Hij kijkt van mij naar Ethaan en weer terug, en ik zie dat hij de situatie probeert te peilen. Zijn hersenen werken op volle toeren achter die doordringende blauwe ogen van hem. ''Doe eens een beetje rustig.''

''Ik doe rustig!''

''We kunner er toch over praten.'' Zegt Oliver susend.

''Nee!'' schreeuwt Ethan schor. Ik krijg de rillingen van dat geluid. Zo heb ik hem nog nooit gezien. Zo woest en onberekenbaar. Onbeheerst. ''Ik luister niet meer naar die leugens van jou. Het is allemaal geklets, woord voor woord denk maar niet dat je, je hieruit kan lullen.''

''Het spijt me.'' Fluister ik, in elkaar gedoken in de hoek. ''Het spijt me zo... Ik heb je nooit pijn willen doen.''

''Daar kom je mooi te laat mee!'' gilt Ethan

Beven deins ik achteruit, en wanhopig zoek ik naar een mogelijkheid om te ontsnappen. Maar Ethan staat tussen mij en de deur. Ik zit gevangen. Oliver staar er dichterbij, hij zou kunnen ontsnappen en hulp kunnen halen. Ik vang zijn blik, probeer te gebaren, maar in plaats van ervandoor te gaan, schuifelt hij naar ons toe.

''Sst, Ethan, het is al goed.'' Oliver steekt zijn handen omhoog om te laten zien dat hij zich gewonnen geeft. ''We hoeven niet te praten. We hoeven helemaal niets te doen. Leg alleen dat mes neer.'

Ethan kijkt naar het mes dat nog in zijn hand, alsof hij was vergeten dat hij het vasthield. Het staal van het lemmet schittert helder in het kaars licht, zo mooi dat het bijna zou vergeten hoeveel kwaad het kan doen.

''Ethan, alsjeblieft,'' smeek ik. ''Doe ons geen pijn.''

Telefonist: 'Alarmcentrale, wat kan ik voor u doen?'

Beller: 'U moet iemand sturen, alstublieft. Een ambulance, gauw hij bloedt!'

Telefonist: 'oké, we zorgen dat er hulp komt. Blijf kalm en vertel me waar je bent.'

Beller: 'ik... ik weet niet wat ik moet doen. Er is allemaal bloed. Ik... ik kan het niet stoppen.'

Telefonist: 'Waar ben je meisje? Wat is er gebeurd?'

Beller: 'Bij Echo point, bij het meer. Ik probeerde hem eruit te halen, en nu... (gesnik) Alstublieft, hij beweegt niet!'

Telefonist: 'Meisje? Ben je daar? Praat tegen me.'

Stilte

Beller: (zachtjes) 'er is vuur. Alles staat in brand.'

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik schrijf alles in word, omdat ik dan kan zien hoelang een hoofdstuk is. Dit is een hele pagina en een half. Ik hoop dat jullie het leuk vinden.