When strangers meet again - Coming Soon

➖ 3 ➖

Pov Evan

"En toen zoende hij me dus..." vertel ik.
"Mijn god, Evan!" lacht Silver, met wie ik aan het skypen ben.
Ze haalt haar hand door haar donkere haren en kijkt me vrolijk aan.
"Wel, dat is nog niet het ergste van het verhaal. Blondie... Is de laatste kandidaat van op je lijstje..."
"Shaun? Oh my... Goed gedaan, Ev! Hij is echt hot!" kirt mijn beste vriendin.

"Hou je kop, idioot! Hij zit in de kamer hiernaast, straks hoort hij je nog!"
"Wacht, hij komt serieus bij je wonen? Oh my..."

Een grijns verschijnt om Silvers lippen. Dit voorspelt niet veel goeds...
"Shaun! Kan je me horen? Je bent hot en Evan vindt dat ook!" schreeuwt ze.
"Hou je kop, sukkel!" sis ik.
In de kamer tegenover me is plots gerommel te horen, dus helaas voor mij heeft Shaun me gehoord... Niet veel later gaat de deur open en ploft blondie naast me neer. Ja, ik noem hem nog steeds zo, en dat doe ik omdat ik hem niet mag.
"Ik weet toch al lang dat ik hot ben?" grijnst hij.
"Je moet me toch echt iets vertellen... Kan Evan goed zoenen of niet?" vraagt ze, met een grijns van hier tot Tokio.

"Ik weiger daarop te antwoorden met Evan zo dichtbij, maar als je me je nummer geeft dan kan ik wel iets regelen," antwoordt hij.
Kan ik alsjeblieft verdwijnen? Mijn nieuwe huisgenoot is nu al aan het flirten met mijn beste vriendin, terwijl hij vanmorgen nog stond te zoenen met mij. Nu ja, toen was het geen echte zoen, maar toch.
"Genoeg, uit mijn kamer of ik zoek een andere huisgenoot!" sis ik.
"Degene die niet kwamen opdagen?" grinnikt Sil.
"Alvast niet mijn ex!"
"Evan, ik bedoelde het niet zo... stamelt Silver.
"Is dat die gast die je vanmorgen steeds beledigde?" vraagt Shaun fronsend.

"Het spijt me, Evan, ik wou dat ik je dit had kunnen besparen..."
Een intense woede raast weer in me op en ik stamp woest mijn kamer uit.
"Als jullie het toch zo goed met elkaar kunnen vinden, waarom praten jullie dan niet gewoon verder zonder mij?" roep ik.
Na die woorden sla ik de deur achter me dicht. Ok, misschien heb ik wat overdreven, maar ik ben gewoon zo kwaad vanbinnen. Waarom moest van alle jongens net die gast van in het park mijn huisgenoot worden? Ik kan hem niet eens bekijken zonder te moeten denken aan onze kus! Waarom kom ik altijd in zo'n situaties terecht...

Een hand op mijn schouder laat me opschrikken.
"Gaat het wat? Ik heb je laptop afgesloten. Sorry dat ik zo moeilijk deed... Als je het liever hebt, dan zoek ik wel een andere kamer..." zegt Shaun zacht.
"Wat? Nee, natuurlijk niet! Je kan hier blijven! Het is gewoon... Vince heeft me bedrogen, en daar ben ik nog maar net achter gekomen... Als in gisterenavond... Het ligt allemaal nog gevoelig, vandaar..." leg ik uit. "Ik ben degene die sorry zou moeten zeggen. Jij kan hier niets aan doen, en dit is ook geen fijn welkom voor jou in dit appartement..."
Shaun denkt even na en steekt dan zijn hand naar me uit.
"Aangenaam, de naam is Shaun."

"Wat doe je?" vraag ik lachend.
"Onze eerste uurtjes samen verliepen niet zo vlot, dus laten we opnieuw beginnen," knipoogt hij.

Ik rol met mijn ogen, maar besluit toch om zijn hand terug te schudden. Aangezien we hoogstwaarschijnlijk voor de rest van het jaar zullen samenwonen, kan ik maar beter vrienden worden met hem. Al hou ik de optie om hem stiekem te vermoorden of op te sluiten nog steeds open.

"Dus? Wat studeer je?"
"Ik volg momenteel een kunstrichting, maar later zou ik misschien voor architect kunnen studeren. Jij?"
"Psychologie. Ik wil later kinderen en jongeren helpen, dat is altijd al mijn droom geweest," legt hij uit.
"Geen makkelijke richting... Blijkbaar heb je toch nog hersens," grijns ik.

Shaun rolt met zijn ogen en ploft naast me in de zetel.
"Zou ik eens iets raars mogen vragen?"
Ik knik en kijk Shaun afwachtend aan.
"Hoelang ben je al homoseksueel? Of bi... Pan... Wat ben je precies?" vraagt hij ongemakkelijk.
"Homoseksueel, en eigenlijk altijd al denk ik, ik had nooit echt interesse in meisjes. Ik ben wel pas een jaar of drie geleden echt beginnen beseffen dat ik enkel op jongens viel.