Η Κατασκήνωση...

πόσο διαρκούν τα ωραία?

...
Με κοιτούσε όλη την ώρα στο τραπέζι με ένα έντονο βλέμμα. Η παρέα του του μιλούσε αλλά τους έγραφε κανονικότατα. Ξαφνικά ένιωσα ένα σκούντηγμα στον ώμο μου, που μετά από λίγο μετατράπηκε σε σπρώξιμο. Έπεσα κάτω από το κάθισμα και ένα μπαμ ακούστηκε στην αίθουσα.
"Ουπς. Κοπελιά μου πρέπει να ξεκολλήσεις. Έχεις δαγκώσει την λαμαρίνα άσχημα." Είπε η Ειρήνη και όλη η τραπεζαρία είχε γυρίσει προς το μέρος μου ακούγοντας τον θόρυβο. Ακόμη και εκείνος γελούσε.
"Ευχαριστώ ρε. Τώρα νομίζω έγινα πιο γνωστή από πριν στην κατασκήνωση." Είπα και της έδειξα όλα τα παιδιά που κοιτούσαν προς το μέρος μου και γέλαγαν.
"Και γω σ' αγαπώ." Είπε εκείνη και συνέχισε αδιάφορα το φαΐ της ενώ εγώ μάζεψα τα χάλια μου από κάτω και σηκώθηκα συνεχίζοντας το πρωινό μου.

Μετά από αρκετή ώρα αφού τελειώσαμε και οι δύο σηκωθήκαμε και βγήκαμε έξω. Είχαμε κολύμπι νωρίς σήμερα και αφού φορέσαμε τα μαγιό μας στο δωμάτιο πήγαμε στην πισίνα. Σήμερα ήταν που τα αγόρια είχαν πάλι μπάσκετ και βρίσκονταν απέναντι μας. Παρόλο που όλοι κοιτούσαν προς το μέρος μας δεν έδωσα καμία σημασία σε κανέναν εκτός από τον Τζακ. Του χαμογέλασα και αμέσως μετά ένιωσα το νερό να μπαίνει μέσα στο στόμα μου. Βγήκα αμέσως από το νερό πριν πνιγώ και την κοίταξα.

"Καλά πόσο ρεζίλι σκοπεύεις να με κάνεις σήμερα?" Είπα χαμογελώντας.
"Πολυυ. Ειδικά μπροστά σε αυτόν ουυυυ ακόμη δεν έχεις δει τίποτα." Είπε κοροϊδευτικά κάνοντας νόημα με το χέρι της. 

Αυτή γύρισε από την άλλη και πήγε να αφήσει την πετσέτα στο πάγκο. Εκείνη τη στιγμή βγήκα γρήγορα από την πισίνα και πριν το καταλάβει την έσπρωξα μέσα και πέσαμε μαζί μέσα στην πισίνα σηκώνοντας ολόκληρα κύματα. Όταν λέω εγώ ότι είμαστε βόδια αυτό ακριβώς εννοώ.
Βγήκε και άρχισε να με βουτάει στο νερό εμποδίζοντας με να αναπνεύσω. Τότε ένιωσα ξανά αυτόν τον πόνο στον θώρακα και η αναπνοή μου λιγόστευε όλο και περισσότερο. Της φώναζα αλλά δεν με άκουγε. Ξαφνικά ένιωσα τα μάτια μου να κλείνουν και αφού δεν μπορούσα να αντισταθώ άλλο το κορμί μου βούλιαξε μέσα στο νερό και εκείνη με κοίταξε. Πριν προλάβω να κλείσω τελείως τα μάτια άκουσα φωνές από την επιφάνεια και μετά τίποτα.

Είχα λιποθυμήσει για άλλη μια φορά. Και πάλι λόγω του αναπνευστικού προβλήματος μου. Μα γιατί να επαναλαμβάνεται. Αφού τώρα είμαι χαρούμενη και δεν έχω κατάθλιψη.

Κι όμως αυτά τα έλεγα για εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Δεν ήξερα αν ήμουν ικανοποιημένη με τις επιλογές μου ή όχι.

Μακάρι να ήξερα τι ήθελα.

Μακάρι.

Αφηγητής:

Ήταν επιτέλους μαζί. Ο ένας αγαπούσε τον άλλο και νόμιζαν ότι όλα θα πάνε καλά.

Εκείνη τον ήθελε όσο τίποτα άλλο. Ήταν εθισμένη σε αυτόν παρά τα προβλήματα που της είχε δημιουργήσει. 

Εκείνος ήθελε να την προστατέψει και να την κρατήσει δική του για πάντα. Την ήθελε αλλά ήξερε πως ήταν άθλιος για εκείνη.

Όταν επιτέλους κατάφεραν να ενωθούν, κάτι συνέβη. Η Ζωή πλέον βρίσκεται στο νοσοκομείο της περιοχής με σωλήνες που την βοηθούν να αναπνέει. Είναι κλεισμένη σε ένα δωμάτιο εδώ και 11 ώρες και δεν έχει ξυπνήσει ακόμη. Οι γιατροί είναι μαζεμένοι από πάνω της και η οικογένειά της ειδοποιήθηκε και ήρθε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Μα δεν ήταν εκείνοι που ανησύχησαν περισσότερο. Εκείνος έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνα κάθε μισή ώρα περιμένοντας την να απαντήσει. Άδικα όμως, η ώρα είχε πάει τέσσερις τα ξημερώματα και αυτός ήταν ξύπνιος περιμένοντας απάντηση της. Α ρε Τζακ.

Καψούρες?

Μα εκείνος δεν καψουρευόταν απλά ανησυχούσε για εκείνη. Εξάλλου το είχε πει κιόλας. Αν πάθαινε τίποτα..

______________________________________
Δικό σας...
Ευχαριστώ για τις προβολές