Bazen diyorum ki ben bu kafayla bu günlere iyi gelmişim. Bu günlere gelene kadar kafam kim bilir nerelerde kimlerde kaldı. Değişen o kadar çok şey var ki ; başta insanlar olmak üzere yaşadığın hayattan tut kurduğun hayallere kadar her şey değişiyor. Ama en çok can yakan da insanların değişmesi. Ne zaman bana yakın olmaya çalışan birini görsem "Dur sana da değer vereyim de sen de siktir git" diyorum içimden. Güvensizlik insana acıyı kanırta kanırta çektiren en berbat şey. Her ihtiyaç duyduğunda yanında olacağım diyenlerin bir bir kaybolduklarını gördüm. İşte o zamandan beri kimse bana güvenmekten bahsedemedi. Ama alış buna güvendiğin insanlar herkesten fazla acıtırlar. Kendi kendimi avutmaktan, "Her şey yoluna girecek" yalanına kendimi inandımaya çalışmaktan yoruldum. Bazen evde, okulda, sokakta, meydanda nerde olursa olsun yere kendimi atıp "Daha ben ne yapayım artık" Diye zırlamak istiyorum. Kimin ne dediği umrumda değil canı yanan benim, yaptığım "saçmalığa" anlam veremeyenler onlar. Çünkü diğerleri sadece dışardan saçmalık olarak görüyor. İçini kimse görmüyor, canı yanan kendi içinde kavruluyor. O anlarda gökyüzü içime doluyor. İki ucu boklu değnek deyiminin yeri sanırım burası ; Hep aynı başlıyor bitiyor. Ve iki kişiden biri vazgeçiyor.
Hayat çok garip aslında. Bazen bu yaşta bu kadar herşeyden bıktıysam gerisi ne olur diye düşünüyorum kendi kafamda milyonlarca düşünce ve kelimelerle, cümlelerle. Hayat insanı bazen öyle bir noktaya getirir ki ; kimseye zararın olmamıştır ama sen ziyan olmuşsundur. Bazı günleri unutamazsın,tekrar tekrar yaşamak istersin. Acının yanında en kötüsü de alışılmışlıklardan vazgeçmekmiş.Sevilmeyi, sevmeyi unutmamız da bundandır zaten. Gece başka, gündüz başka. Uyunmuyor işte. Bazı şeyler akla gelince ne kadar uykun olursa olsun uyunmuyor...
