Bu dünyada ne zaman bir umut ışığı bulursanız, mutlaka söndürmek isteyen birileri olur, kaçın onlardan. En çok istediğim şey ; Yalnız kalmak. Bazen her gün aynı yüzleri gördüğüm için sıkılıyorum etraftan. Bazıları tek, bazıları iki yüzlü. Bu günlere gelene kadar hep sabrettim, sonra derin bir nefes aldım. Boğazımda kırık cam parçaları vardı. Boş vermem gereken şeyleri gereğinden fazla umursayarak mutsuz oldum hep, bağımlı oldum mutsuzluğa. Bir şeyler oluyor aniden. Ne olduğunu bile bilmiyorum moralim bok gibi oluyor. Sebebi var, bir sebebi olduğunu biliyorum ama sebebi ne onu bilmiyorum. Gecelerin sorunu bu, bunlarla birlikte bir kaç damla gözyaşı ve sabahında rimel olmuş bir yastık kılıfı. Sanki evren ; ben kırılıncaya dek ne kadar bükülebileceğimi görmek istiyormuş gibi. Vücudumun ağırlığından daha ağır şu yükünü çektiklerim. Sayamadım kaç kez ağlayarak yastığıma gömüldüğümü, saymadım gözümden akan yaşların sayısını. Gözümden düşen bir tek yaş değil; yaşananlar, yaşatılanlar, yaşayıp da gözümden düşenler. Hepsi o gözyaşlarında. Hepsi o yanaklardan üçer beşer dökülen yaşlarda. Giden biten ne var ne yok... Çekip giderken benden aldıkları da onlarda. Bu yüzdendir paramparça oluşum, bu yüzdendir eksik kalışım.
