5 NUMARA

42.Bölüm

Baran "Demek ki ben de ona karşı tamamen boş değilmişim!" diye patladığında kafede bir sessizlik oluşmuştu. Gözlerime baktığında yaşadığım karmaşayı anlamışçasına elimi tuttu ve "Öyle biri olmadığımı biliyorsun." dedi. Bulunduğumuz ortam içimi fazla boğunca hızlı adımlarla kafenin dışına çıktım. Artık gerçekten ikisinin kavgalarından bıkmıştım.

"Mira, onun ima ettiği gibi biri olmadığımı biliyorsun." Yanıma gelen Baran bana derin bir nefes aldırmıştı. "Biliyorum. Sadece, bir anda beni gerçekten sevdiğinden değil de, sevdiğini sandığından benimle çıktığını düşünmeye başladım. Sonuçta sürekli beraber vakit geçiriyorduk ve bana alıştığın için böyle düşünmüş olabilirsin." dediğimde bana inanmıyormuşçasına bakıp ellerini saçlarına daldırdı. "Diyelim ki, seni sürekli görmek istemem ya da konuşma ihtiyacı hissetmem alışkanlık. Peki yanındayken kalbimin hızlanması? O da mı alışkanlık? Eğer sana alışmış olsaydım her gördüğümde kalbim hızlanmazdı."

Dediği şeyler beni rahatlatırken bana kollarını sarmasına izin vermiştim.

•••

"Anne! Çikolatalarım nerede?"

"Dolaptadır!"

"Hangi dolap?"

"Banyo dolabı kızım." deyip benimle dalga geçen anneme "Mutfaktaki her yere baktım ama yok!" diye bağırdım. İçerdeki odada ütü yapıyordu ve iletişimimiz ancak böyle bağırarak gerçekleşiyordu.

"Belki de ben yemişimdir!" Annemin dediği şeyle beraber içerki odanın yolunu tuttum. "Ne demek bu? Yedin mi cidden?"

"Çok canım çekmişti."

"Gören de aşeriyorsun sanacak!" diye dalga geçtiğimde "Belki de aşeriyorumdur." demişti. Düşüp bayılacak gibi olduğumu gördüğünde ise gülmeye başlamıştı. "Şaka yapıyorum kız, senden sonra bir çocukla daha uğraşamam." Rahatlayarak nefesimi dışarı verirken kendi odama girdim. Küçük bir kardeş istediğim son şeydi.

Markete gitmek için hazırlanacağım sırada aynaya baktım. Altımda bir eşofman, üstümde de normal bir tişört vardı. Sanırım böyle gitsem sorun olmazdı.

Anneme haber verip çıktıktan sonra sokağımızdaki markete doğru yürüdüm. Canım fazla çikolata çekmişti, sanırım malum günlerim yaklaştığı içindi.

Markete girip abur cubur kısmına ilerlediğimde gözlerim bayram ediyordu. Her şeyi almak istemem normal miydi? Çeneme yakın bir yerde sivilce çıkıyor olmasına rağmen yemek istiyordum.

Elime birkaç paket aldığımda yanımda biri daha çikolatalara bakıyordu. Kasaya gitmek için yana döndüğümde yanımdaki kişinin Baran olduğunu fark edince küfür ederek tepki verdim ve çikolataları düşmemeleri için sıkıca tuttum. "Ödümü koparttın salak!"

"Amacım da oydu zaten." deyip tatlı tatlı sırıtınca başka yönlere baktım. O tatlı suratına kanamazdım.

"Ne arıyorsun sen burada?"

"Seni." deyip elimdeki çikolataları alınca kaşlarımı yukarı kaldırdım. "Ne yapıyorsun?"

"Kasaya gidiyorum."

Kasa sırasına girdiğimizde "Beni nasıl buldun sen?" diye sordum.

"Sen evden çıkarken arabayı park ediyordum, buraya geldiğini görünce peşine takıldım."

"Ne konuşacaktın?"

"Hani ben bu hafta sonu babama gidiyorum ya, eğer sen de amcanlarda kalabilmek için aileni ikna edersen beraber gidebiliriz."