BUZDAN KALP

Bölüm-15-

"Ee ne dikiliyorsunuz kapıda geçsenize içeri.."

Sevinç annenin arkamızdan seslenmesiyle, hep beraber bu komutu beklermiş gibi, harekete geçtik.. Salonun ortasında fazlasıyla geniş olan krem koltuklarımıza doğru ilerledik ve rahatsız bir şekilde yerleştik.

Arın hala elimi tutuyordu.. Bıraksa, ne yapardım kestiremiyordum.. Ama tutması en mantıklı olanıydı..

Ağır basan özlemime dayanamayıp babamın boynuna sarılabilirdim..

Ya da arkama bile bakmadan çekip giderdim bu evden..

"Hoş geldiniz.."

Gür sesiyle, tekli koltukta hala gözlerimin içine bakan babamla, düşüncelerimden sıyrıldım.. Tabi ona cevap verecek halde de değildim..

"Bizim pek hoş gelmediğimizi, sizinde zaten hoş bulmadığınızı biliyoruz, Giray Bey.."

Arın'ın öfkeli ve sert çıkan sesi, ne kadar uyarmaya çalışmayı düşünsem de, haklıydı..

Hoş bulmamışlardı..

Biz de pek hoş gelmemiştik zaten..

"Bu geceyi ne kadar kısa tutarsak o kadar iyi.. Bence bir an evvel, konuşalım ve bu stresi bitirelim.. Çocuğumun ve karımın zarar görmesini istemiyorum.."

Arın'ın sözlerinden sonra, bir kez daha emin oldum, bu adamın yanında fazlasıyla güvende olduğumu.. Ve ne kadar göstermese de sevgisinin derinliğini hissettim.

"Bende kızıma ve torunuma zarar verecek değilim delikanlı!"

Babamın sözleriyle, birden yüzüne odaklandım..Sözleri içimde ki duyguları artırmıştı evet, lakin yaşadıklarımı ne kadar unutturabilirdi ki..

Ölümle burun buruna olduğumda  mesela.. Ve Arın'ın beni  kaçırdığı ilk zamanları..

Yüzüme sahte bir gülümseme kondurdum..

"Kızınız?"

Arın yine öfke saçıyordu..

"Bir kere bile dinlemediğiniz, kız mı? Güldürmeyin beni Giray bey.."

Sözlerinden sonra babamın öfkesi de gözle görülür şekildeydi.. Annemden ise tık çıkmıyordu.. Ama gözü sürekli kapıdaydı.. Beklediği biri mi vardı acaba diye düşünmeden edemedim..

"Sözlerine dikkat et! Sen kim oluyorsun da..."

Sözlerini yarıda kesen, sevdiğim adam oldu..

"Ben, kızım, dediğiniz kadının, kocasıyım.! "