BUZDAN KALP

Bölüm-15-

Herkese keyifli okumalar..

Fazla beklemeden, kapıyı açan, Sevinç anne ile göz göze geldik.. Annemi aratmayacak şekilde severdi beni.. Bu yaşıma gelmemde belki de annemden fazla onun emeği vardır.

Gülümsemesiyle, cesaret edemediğim gülümsemeyi gönderdim..

"Hoş geldin evine güzel kızım."

Sözleriyle de ilk etabı geçip rahat bir nefes verdim..

O kırılmamıştı bana anlaşılan.. Belki de inanmamıştı olanlara.. Zaten onun ellerinde büyümüştüm ve beni en iyi tanıyan kişiydi..

"Hoş buldum, Sevinç anne.." dedim, benden cevap bekleyen kadına..

Sonra bakışlarını, elimi tutan adama çevirdi.. Baştan aşağı inceledi Arın'ı ve gözlerine geldiğinde, kilitlendi kaldı.. Arın'ın yüz ifadesini merak edip, gözümün  ucuyla ona baktım..

Baktığım anda ise donup kaldım.. 

Sevinç annenin kilitlenmesini şimdi daha iyi anlamıştım.. Yine aramızdaydı, buz Arın..

Usulca elini asıldım..

Bu bakışları bir an önce kesmeliydi.. En azından hak etmeyen birine göstermemeliydi..

"Arın!" dedim, uyararak..

Ve anında bana döndü bakışları.. Az önce ki halinden eser kalmamıştı ve yumuşacık sıcak bakışlarını sundu gözlerime..

"Efendim, güzelim.." dediğinde, ne diyeceğimi  unutmak üzereydim..

Ayarlarım yine bozulmuştu..

"Sevinç teyze, beni bu yaşıma kadar büyüten kadın.. Lütfen, sert bakışlarını onun üzerinde tutma.."

Sıkıntıyla nefes verdi.. Yabancı olduğu insanlara tahammülü yoktu.. Ve tanımadığı insanları, nedense hiç tanımak için çabalamıyordu.. Yanındaki insanlar ona yetiyordu.. Zoraki bir şekilde başını salladı ve önüne döndü..

"Merhaba efendim.. Ben Arın.. Esin'in eşiyim.."

Rahatlamıştım bu sözleriyle.. Ve beklemediğim şey ise Sevinç annenin elini öpmesiydi.. Şaşırmıştım evet..

Bu adamın hiç ortası yoktu çünkü.. Hayatını ve hareketlerini çok uç noktalarda yaşıyordu..

Ya nefretle bakıyordu karşısında ki insana ya da tüm sevgisiyle.. Tabi büyüklerine haddinden fazla saygılı davranıyordu..