Het leven van een prinses

Sprookjes wereld

We zijn weer terug waar ik mijn verhaal vertel van het nu moment. Er ging al een paar jaar een gerucht rond dat er magie bestond in het kasteel. Mensen vertelde verhalen over een doorgang die zou liggen in de kasteel tuin naar een sprookjes wereld. Nog niemand heeft het kunnen bewijzen omdat je daar niet zomaar komt. Ik ben zo benieuwd of het bestaat. Elke avond zit ik in de woonkamer voor het raam naar de tuin met de vraag waar die doorgang zou kunnen zijn. Zoals elke avond staar ik de verlichte tuin in met de donkere hemel er boven. Terwijl ik wat koekjes in mijn mond prop zie ik Alex en Tamara de tuin in sluipen. Ik kijk om me heen of er nog iemand in de woonkamer is maar het is leeg. Ik duw mijn voorhoofd tegen het raam en kijk wat ze doen. In het licht van de lantarenpaal die uit de bosjes steekt zie ik dat Alex en Tamara allebei ook een amulet dragen. Die van Alex is blauw en die van Tamara is roze. Ze kijken om zich heen als ze voor de heg staan helemaal achterin de tuin. Met een flits stappen ze de heg in en zijn ze weg. Met een verbaasde blik bevroren op mijn gezicht spring ik op om de tuin in te gaan. Ik ga via de zij deur de tuin in en loop zoekend langs de heg naar waar ze gebleven zijn. "Waar zijn jullie" fluister ik. Er komt geen antwoord. Ik kijk naar beneden en zie dat mijn amulet oplicht. Een paarse gloed verlicht het donker en ik pak het vast. Ik zet een stap verder en voor ik het weet word alles donker. Ik open mijn ogen in kijk om me heen. Grassprieten met regendruppels glanzen in de zon. Ik kom overeind en veeg me af. Wanneer ik op kijk en mijn hoofd wrijf omdat het pijn doet valt mijn mond open. Overal zijn bomen met roze bloemetjes. Blauwe vlinders vliegen om me heen, het is prachtig hier. Maar waar is hier? Waar ben ik? Ik hoor een eindje verderop gelach. Ik loop het pad af tussen de bomen door en kom bij een rivier uit. Het heldere water weerspiegelt de roze bloemen die er boven hangen. Ik hoor herkenbare stemmen, Alex en Tamara. Zoekend loop ik langs de rivier met de stroming mee waar ik ze zie zitten op een rood met wit geruid picknick kleed. Ik ren er op af en roep "hee jongens". Ze draaien zich om en staan gelijk op. "Wat doe jij hier" sist Tamara boos. "Ben je ons gevolgd" vraagt Alex. "Ja" zeg ik zacht. "Waar ben ik"? Vraag ik. "In sprookjes wereld"! Zegt Alex opgewonden. "Hoe kom ik hier"? Vraag ik. Alex pakt zijn amulet vast. "Hier mee" antwoord hij. "Deze hebben we gekregen van een tovenaar die hij speciaal voor ons heeft gemaakt". Tamara is weer gaan zitten en gooit steentjes in het water. Alex trekt me mee en laat me naast hem zitten op het kleed. "Wie weet hier allemaal van"? Vraag ik. "De koninklijke familie's" zegt Tamara. "Familie's"? Zeg ik verbaast. Kijk en ze wijst naar een grote boom aan de overkant van het water. Een flits verschijnt en daar staan dan ineens twee meisjes te zwaaien. "Dat zijn de tover zusjes" zegt Alex. "De kinderden die hier komen hebben de amuletten van hun ouders gekregen die hier vroeger ook kwamen". "Iedereen komt hier heen als het bij ons avond is want dan is het hier dag" zegt Tamara. Meerdere flitsen komen om ons heen en er verschijnen meer andere kinderen. Een paar meisjes komen bij ons zitten en stellen zich voor. Iedereen heeft andere amuletten om. Sommige zijn rond, sommige zijn vierkant. Allemaal een andere kleur en grote.  Ik heb nog nooit zo iets bijzonder mee gemaakt. "Wat echt handig is is dat je hier nooit moe word en als je weer weg gaat je in je eigen bed beland en uitgerust wakker word" zegt Alex. De meisjes lachen en knikken. Terwijl iedereen in gesprek is kijk ik om me heen. Het is zo oogverblindend mooi hier. Er staan zo veel gekleurde bloemen op de grond, ik moet er één plukken voor mijn moeder. Ik sta op een loop naar een vel rode bloem. Het moment dat ik de steel vast pak en zacht trek hoor ik "au!" Ik laat los en kijk verbaast hoe een boos klein gezichtje me aankijkt. De bloem veranderd in een elfje en zweeft nu voor mijn gezicht. "Oh sorry ik wist niet dat je een elfje was ik ben nieuw" zeg ik snel. Ze doet haar armen over elkaar en verdwijnt de grond weer in als een bloem. Lachend komt Alex naar me toe "sommige zijn elfjes dus pas op". Ik lach en we lopen weer terug naar het kleed. "Wat is dat en ik wijs naar een gebouw in de verte". "School" antwoord Tamara. "Maar dat is voor een andere dag we moeten maar weer is gaan" zegt ze en staat op. We zwaaien naar de rest en stappen bij een grote boom met onze vormen en kleuren van het amulet de doorgang in en zoals werd gezegd lag ik de volgende ochtend weer in mijn eigen bed helemaal uitgerust en veilig.