Αθηνά Χατζηεσμέρ

Κεφάλαιο 5: Μέσα στην οργάνωση.

Κάποτε, στα αρχαία χρόνια των παλιών θεών, το θηλυκό και το αρσενικό ήταν ένα σώμα, με τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια και πρόσωπα δύο. Φοβούμενος για την δύναμη που μπορεί να αποκτουσαν, τους χώρισε και με αυτόν τον τρόπο τους τιμώρησε ώστε να ψάχνουν το άλλο τους μισό για πάντα.

(Συμπόσιο, Πλάτωνας)

Μάτια κάστανα, μέσα σε μαύρα. Ο Θωμάς κρατούσε το μικροσκόπικο χέρι της Αθηνάς μέσα στο δυνατό δικό του και εκείνη μετρούσε άπειρες μικρές φλεβιτσες να ξεπεταγονται. Ένιωσε ένα σκίρτημα στην καρδιά της που δεν είχε νιώσει πότε ξανά για άνθρωπο.

Τι να ταν αυτό άραγε; Αναρωτήθηκε.
Έρωτα θα το ονομάσω! Έδωσε μόνη της την απάντηση και χαμογέλασε στον νεαρό, όπου εκείνη τη στιγμή ένιωσε πώς αυτή η κοπέλα έχει κάτι ξεχωριστό απ' όλες τις υπόλοιπες.

"Αθηνά... Καλώς ήρθες λοιπόν." Της είπε με ένα χαμόγελο λαμπερό και εκείνη ένιωσε σαν να την τύφλωσε ο ήλιος. Χρειάστηκε λίγη ώρα ώστε να πάρει μια ανάσα και να του απαντήσει χωρίς να τρέμει η φωνή της.

"Θα έκανα το οτιδήποτε για την πατρίδα. Ήδη έχασα μια..." ψιθύρισε στο τέλος αν και το μετάνιωσε.

"Α, προσφυγοπούλα είσαι;" Είπε εκείνος με ένα βλέμμα που η κοπέλα δε κατάφερε να προσδιορίσει αν έδειχνε απέχθεια ή συμπόνια. Ύψωσε το κεφάλι και τον κοίταξε στα μάτια.

"Από τον Τσεσμε. Ελληνίδα είμαι." Του απάντησε με θερμή και εκείνος τρόμαξε από το πόσο θάρρος είχε αυτό το κορίτσι μέσα του.

"Ποτέ δε θα έλεγα το αντίθετο, Αθηνά." Απαντησε εκείνος ειλικρινά και κράτησε το χέρι της στο δικό του. Η κοπέλα ντραπηκε μη καταλάβει ο Θωμάς πως οι παλμοί της είχαν αυξηθεί και τράβηξε ασυναισθητα το χέρι της. Η οπτική επαφή συνεχίστηκε, αλλά εκείνος πήρε ένα πιο σοβαρό βλέμμα.

"Λοιπόν, Αθηνά, ξέρεις τι κάνουμε εδώ. Αντίσταση. Εκείνοι σφίγγουν, εμείς ελευθερωνουμε, αυτοί φτιάχνουν παράνομους νόμους και εμείς με παράνομες ενέργειες τους καταπαταμε. Σκοπός μας είναι να τους κάνουμε δύσκολη τη ζωή, να μάθουν να μην τα βάζουν με εμάς. Είμαστε οι φωνές όλων των κατεκτημενων Ελλήνων." Έλεγε το παλικάρι με σθένος και η Αθηνά τον κοιτούσε μαγεμένη. Τα λόγια του Θωμά θύμησαν αυτά του αδερφού της όταν είχε φύγει για το μέτωπο.

"...Όμως, Αθηνούλα, πρέπει να ξέρεις πως κάθε δευτερόλεπτο η ζωή σου κινδυνεύει. Βλέπω στα μάτια σου το θάρρος σου και τη δύναμη σου και το πόσο σίγουρη είσαι για το να βάλεις κάτω τους φασίστες. Είναι, όμως διατεθημενο, ένα κορίτσι δεκαπέντε χρονών να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του;" Ρώτησε το αγόρι διστακτικά και η Αθηνά χαμογέλασε, σίγουρη για τον εαυτό της.