The Great Perhaps

Deel 2

Onze eerste 'ontmoeting' (als je het zo kan noemen) ging misschien niet helemaal zo als ik had verwacht, maar dat is het ding met verwachtingen, het gebeurd nu eenmaal niet zoals je het zou willen. Zoals William Shakespeare ooit zei: "Expectation is the root of all heartache."  En dat is iets waar ik me volledig bij kan aansluit, maar misschien was ik gewoon te naïef of misschien wilde ik de waarheid niet onder ogen komen.

Ik belandde niet vaak in ongemakkelijke situaties, ik wist ze - op een of andere manier - vrijwel altijd te ontlopen. Soms vroeg ik me af of dat een beloning was voor mijn brave gedrag, die ik door de jaren heen had vertoond. Ik had het echt wel geprobeerd, geprobeerd om van het pad af te wijken en gewoon schijt te hebben aan alles en iedereen. Maar het boeide me niet en ik had er zelden tot geen behoefte aan. Ik leefde m'n rustige leven, wurmde me door boeken en dronk koffie van zonsopgang tot ondergang in niet al te drukke maar toch gezellige café's, inplaats van 's avonds tot 's ochtends in de kroeg te hangen om vervolgens met een kater wakker te worden. Misschien was het niet spectaculair en misschien was het niet het leven wat ik me had voorgesteld, maar het was mijn leven. Ik klemde m'n handen om m'n mok om ze te verwarmen en ging in het venster in mijn kleine keukentje zitten. Ik woonde op de 3e verdieping in een appartementen complex midden in de stad. Ik keek naar beneden en zag de regen neerkomen op de grond. Ik hield van regen, het creëerde gewoon zo'n gezellige sfeer en gaf me inspiratie als ik die nodig had. Ik herinnerde me het moment dat ik van de regen was gaan houden. Ik was 7 jaar en ging samen met mijn ouders en broer naar de dierentuin. M'n moeder was al de hele reis aan het piekeren over of het weer wel zou meewerken en wat we anders zouden moeten gaan doen. Mijn vader had gezegd dat ze zich niet zo druk moest maken en dat het weer nooit zou kunnen meewerken omdat het weer onvoorspelbaar was en we gelukkig moesten zijn met wat we zouden krijgen. Aangekomen in de dierentuin voelde ik de eerste druppels op mn neus vallen. Ik probeerde het te negeren en het vooral m'n moeder niet te laten merken. Natuurlijk voelde binnen de kortste keren mijn moeder het ook en ze begon gelijk te mopperen. Mijn vader probeerde haar weer gerust te stellen en zei dat we wel eerst de planetarium show binnen zouden gaan kijken en daarna verder de dierentuin in zouden gaan. Maar ik bleef staan en keek omhoog. De regen danste zachtjes op m'n huid en droop langs mn nek m'n shirt in. De rijkheid van de regen liet me veilig en beschermd voelen. Ik danste in de regen en draaide pirouettes tot ik niet meer kon. Mijn vader kwam naar me toe gerend en voor even dacht ik dat hij me wilde straffen, maar hij pakte m'n hand en draaide me nog een keer rond. We hebben - wat voelde voor uren maar in werkelijkheid 5 minuten was - in de regen staan dansen en iedereen die binnen zat keek ons verbaasd aan, maar dat was het moment dat ik van de regen ben gaan houden.