İçindeki kırıklar savruldu her bir yana. Birileri görsün istedi, görsün ve inansın. Bu gece güçlü yanı değil de içindeki kırıkların sesi daha yüksek çıkmıştı kendisine olan inancından. Bu gece onun vaktiydi. Kendi gerçekleriyle acımasızca yüzleşmeni...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Önüm uçurum.
Arkam hayat...
Arkama bakmaya cesaretim yok.
Uçurumdan atlamaya cesaretim var mı?
Yaşamaya da cesaretim yok, ölmeye de...
Araf'tayım...
Araf'ta kayboldum.
Bilinmezliğe doğru yürüyorum.
Kocaman bir bilinmezliğe doğru...
Ne kadar zamandır Aras sarılı kalmıştım bilmiyordum. Tek bildiğim bir an önce ayrılmam gerektiğiydi. Kendime verdiğim sözleri böyle kolayca ezip geçemezdim geçmemeliydim. Kollarımı boynundan çekip doğruldum. Toprak kokusu hala çok yoğundu. Ondan uzaklaşmanın bu kadar zor olacağını tahmin edememiştim. Daha tanımıyordum bile ama kokusu bana annemi hatırlattığı için güvende hissettiriyordu saçma bir şekilde. Kafamı kaldırıp yüzüne bakmaya başladım. Gözlerine bakmamak için ayrı bir çaba gösteriyorum. Derin bir nefes alıp konuşmaya başladım ne diyeceğimi bilmez halde.
"Ee. Şey. Burada olanlardan-" derken cümlemi yarıda kesip konuşmaya başladı.
"Kimsenin haberi olmayacak merak etme. Aramızdaki küçük bir sır. " Dedi ve elini uzatarak gülümsedi. Elini sıkıp zoraki bir şekilde dudaklarımı kıvırdım. Elimi çekerek eşyalarımı toplamak için eğildim. O da benimle birlikte eğilmiş çantamı toplamama yardım ediyordu. Hızlıca halletmeye çalıştığımızdan ellerimiz sürekli temas ediyordu. Bunları görmezden gelmeye çalışarak çantamı toparlayıp doğruldum. Geçen seferkine kıyasla bu sefer daha sıcak bir gülüş yerleştirdim yüzüme ve gözlerimi gözlerine diktim.
"Teşekkür ederim." Derken o sadece gülümsemekle yetindi. İkimizin de diyecek bir şeyinin kalmadığını anladığımda karşısında öylece dikilmenin saçma olacağını düşündüm. Onu arkamda bırakıp çıkışa doğru yürürken birden karşıma Alpay çıktı. Korkuyla bir iki adım geriledim. Ne diye birden karşıma çıktı ki? Onu umursamayarak yanından geçip gidecekken kolumdan tutup beni karşısına aldı.
"Önce ben sonra Ilgar şimdi de yeni avın bu çocuk mu? Sandığımdan da hızlı çıktın doğruyu söylemek gerekirse. Ah bir de o zor kız ayakların yok mu?" derken pis bir şekilde sırıtıyordu. Neyden bahsediyordu şimdi? Ne avı? Söylediklerini kafamda ne kadar tartarsam tartayım bir anlam veremiyordum. Neydi onun böyle konuşmasını sağlayan?
