İçindeki kırıklar savruldu her bir yana. Birileri görsün istedi, görsün ve inansın. Bu gece güçlü yanı değil de içindeki kırıkların sesi daha yüksek çıkmıştı kendisine olan inancından. Bu gece onun vaktiydi. Kendi gerçekleriyle acımasızca yüzleşmeni...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kirli bir tükeniş,
Durmadan, boyuna gelen doyumsuzluk?
Azalarak çoğalan acılar.
İnce olamayışlar.
Katre katre güvensizlik,
Artık içimle dışım beraberler, düşünemez oldular.
Sonu yok ki
İnan hep aynı
Yarım kalanlar.
Fırlatıp atılan yaşamlar.
Kırılıp dökülen yapraklar
Sonsuz gökyüzü altında,
Vefayı kuşlar alıp gitmiş.
Bitti...
Nefret ettiklerimi sevmeye, asla yapmam dediklerimin çok daha fazlasını yapmaya başladım. Çünkü bugüne kadar doğru olduğunu bilerek yaptığım her şey bana ruhsal anlamda zarar verdi. Artık çoğu şeyi yanlış olduğunu bilmeme rağmen yapıyorum, hata yapmak istiyorum, yanlışlarımın içerisinde can vermek istiyorum. Bana geçmişi unutturacak, içimdeki duygu yoksulluğunu giderecek her şeyi deniyorum ama artık içimde sadece acı, hayal kırıklığı ve güvensizlik var. Sanki sigara gibiyim acı çektikçe bitiyorum. Şu an da o sigaranın bitmesine o kadar az kaldı ki. Sigaranın sonunda ki en acı yer var ya işte şu an da o tam olarak benim. Ama tek sorun sigaradan hala nefret ediyorum, hala bunun yanlış olduğunu biliyorum. Ne fark eder ki benim bu güne kadar doğruyu yaptıkça, etrafa neşe saçtıkça aslında içimdeki sigaranın dumanı tüm çevreme dağıldı. Biri de demedi ki kızım sen ölüyorsun.
