Bir pazar sabahı hoş bir telaş salacak odayı. İlk çarşı iznindir, bilmediğin bir şehirde yanında devrelerinle keşfe çıkacağın dakikalar yaklaşır. Odada bir koşuşturmaca "Onu mu giysem? Bundan mı sürsem? Saçlarımı nasıl yapsam acaba?" diyeceksin. Aslında saçlar için pek uğraşmayacaksın iki tel tokayla halledilebilir olacak. Gözün gibi baktığın saçları bir tek vatanın için kestirmiş olacaksın. Söz konusu vatansa üçlüye bile razıyız diyeceksin. Çünkü olmak istediğin yerde olmak istediğin kişilerlesin. Odada parfüm kokuları, tatlı telaşlar, hummalı bir şekilde yapılan makyajlar ve hazırsındır. Aynanın karşısına geçtiğinde "İşte bu!" diyeceksin. Sen burada olmak için çabaladın, sen bu anı yaşamak için elinden geleni yaptın. Sen kurduğun hayallerin hakkını ders çalışarak verdin. Sen kendinden, kendi zevkinden ödün verdin. Burayı en çok sen hakettin. Çünkü sen kuru kuru hayal kurmadın. Çalıştın, dua ettin, sabrettin ve gerisini Rabbine bıraktın.
PEKİ SEN GERÇEKTEN HAK EDİYOR MUSUN? GERÇEKTEN YAŞAYACAĞIN BU ANLARIN HAKKINI VERİYOR MUSUN? 👮♀️
Destekleriniz için çok teşekkür ederim. Bu kitabı yazma amacım gerek sizi motive etmek gerekse polis okullarıyla ilgili bilgi vermekti. Umarım yardımcı olmuşumdur. 100 bölüm oldu. Sizce yazmaya devam etmeli miyim? Lütfen düşüncenizi merak ediyorum, geleceğin polisleri yorumlarınızı bekliyorum 😊❤
