Ημερολόγιο Πλήξης

Μέρα πρώτη

" Ημερολόγιο Πλήξης , μέρα πρώτη

Αν η ζωή μου ήταν βιβλίο , θα ήταν περσινό περιοδικό ψαρέματος στην υποδοχή  οδοντοτιατρικού ιατρείου   .Αν η ζωή μου ήταν ταινία , θα ήταν ντοκιμαντέρ για την ιστορία των κουμπιών.Αν  η ζωή μου ήταν καφές , θα ήταν μονός ελληνικός μέτριος χωρίς καϊμάκι .Αν η ζωή μου ήταν γλυκό , θα ήταν νοσοκομειακό ζελέ με στέβια και τέλος αν η ζωή μου ήταν αστείο ο Θεός θα την κοιτούσε με ένα ελαφρύ μειδίασμα μόνο και μόνο απο ευγένεια.

Η ζωή μου ωστόσο δεν είναι ούτε ιστορία , ούτε ταινία , ούτε καφές , ούτε γλυκό , ούτε καν κρύο ανέκδοτο.Έχετε σκεφτεί τι είναι χειρότερο από το να ζεις στα άκρα με δυσκολίες και σκαμπανεβάσματα να γεμίζουν απειλητικά τη μέρα σου;Η απάντηση στην υποθετική ερώτηση που λίγοι έχουν καταφέρει πραγματικά να απαντήσουν είναι μία μόνο λέξη.ΜΙΑ.Το χειρότερο ή καλύτερα το Ό,ΤΙ χειρότερο μπορούσε να συμβεί σε τουτο το μάταιο κόσμο είναι να είσαι εγώ.Και να χαίρεστε που δεν γίνεται αυτό.Ονομάζομαι Μαριάνθη Παπαδοπούλου και ζω εδώ και 24 ολόκληρα χρόνια στην Αθήνα μαζί με τους γονείς  μου. Ωστόσο όλοι με φωνάζουν  Μία έχω την αίσθηση από πάντα.Η μαμά μου συνήθιζε να βγάζει σε όλους υποκοριστικά. Στοιχηματίζω ότι άρχισε να με φωνάζει Μία όταν συνειδητοποιήσε πως δεν είμαι ικανή να γίνω κάτι άλλο πέρα από αυτό.Μία.Ένα μονοσύλλαβο , απαλλαγμένο από οποιαδήποτε ιδιότητα αριθμητικό επίθετο.Μερικές φορές σκέφτομαι αν θα ήταν πιο πρακτικό να με λένε Πως ή Πότε.Γέλασα με την ιδέα.Δεν θα ήμουν τόσο κακή σαν ανέκδοτο τελικά.Νομίζω όμως κωλυσιεργώ ενώ έπρεπε να είμαι στο δρόμο για τη δουλειά.Αν με προσλάβουν δηλαδή.Μα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να δίνεις εισιτήρια;Υποθέτω θα το μάθω σε λίγο.Όσο και αν πονάω πρέπει να αφήσω το ζεστό μου πάπλωμα και να βγω στον κρύο έξω κόσμο.Θα συνεχίσω την αναφορά μιζέριας μου αύριο.Όχι ότι θα έχουν αλλάξει και πολλά αύριο ... "

Πάτησε άψυχα τη μαύρη πένα στο τετράδιο βάζοντας την τελευταία τελεία.Φύσηξε τη σελίδα για να στεγνώσει το μελάνι και έκλεισε το μπλε τετραδιάκι στο συρτάρι του κομοδίνου της.Νωχελικά, μάζεψε τα καστανά μαλλιά της σε μια χαμηλή αλογοουρά προσπαθώντας να στρώσει  τις ανυπάκουες τούφες.Ίσιωσε το γκρί γιλέκο της , φόρεσε χιαστή τη μεγάλη καφέ τσάντα ταχυδρόμου της και με ένα τελευταίο χασμουρητό και μια φέτα φρέσκο αχνιστό κέικ στο στόμα της , έφυγε από το σπίτι.Αυτό το χασμουρητό θα ήταν σίγουρα το τελευταίο , όπως και η φέτα του νόστιμου σπιτικού σοκολατένιου γεμάτο θερμίδες γλυκού, και θα φρόντιζε γι'αυτό η αλλοπρόσαλλη και ομολογουμένως αλλοπαρμένη μοίρα της που ονομαζόταν Τία και την περίμενε στην άκρη του δρόμου για να της αλλάξει τη ζωή ΜΙΑ για πάντα.