Kissing Miss Wrong

Chapter Sixteen

"SAMMY? Is that you?"

Nilingon ni Sam ang may-ari ng tinig.

"Sammy, it's me, Francis."

Tumayo siya at tinitigan ang lalaki. "Ah...pasensiya na pero hindi ko maalala kung saan tayo nagkita."

At sa lalong pagkagulat niya ay niyakap siya nito. Biglang napatayo si Nathan.

"Pare, hindi ka nga kilala ng kasama ko, eh. There's no reason for you to hug her."

Dito naman nabaling ang kanyang atensiyon. Bakit parang galit yata ito? Nagkibit-balikat siya. Maybe it was her imagination again.

"Sammy knows me, pare." Hinarap siya ng lalaki. "Si Francis ito. Iyong kapitbahay ninyo noon sa Mandaluyong."

Agad rumehistro sa isip niya ang isang batang lalaking lagi nilang kalaro noon ni Christian sa dati nilang tirahan.

"Francis... Francis Mendoza?"

"Ako nga!" Muli siya nitong niyakap.

Exaggerated si Nathan nang tumikhim. "Kung tapos ka na sa pagkain mo, Sam, I think we better go."

"Please stay, Sammy. Ang tagal nating hindi nagkita at napakarami kong ikukuwento sa iyo," sabi naman ni Francis.

"Pare, ikaw ba ang ka-date ni Sam ngayon?" singit naman ni Nathan.

"No. Why?" sagot ni Francis.

Hindi niya inalis ang mga mata kay Nathan at kahit sa malamlam na liwanag ng lugar na iyon, she could swear, she saw a faint smile curving his lips.

"Gano'n naman pala. So wala nang dahilan para magtagal pa kami rito. At siyanga pala, quit calling her 'Sammy.' It's either 'Samantha' or 'Sam.'"

"Nathan!" saway niya.

"Pare, I've been calling her 'Sammy' since we were kids."

"Well then, grow up."

Nagkakainitan na ang dalawa at unti-unti na rin silang nakakakuha ng atensiyon mula sa ibang diners doon.

"Its nice seeing you again, Francis. Pero kailangan na naming umalis," aniya.

"Okay. By the way, you're looking great—" Naputol ang iba pang sasabihin ni Francis.

"Hey!" Humarang sa harapan niya ang malaking bulto ni Nathan. "She's with me, got that?"

"Come on, Nathan," hila niya rito.

Nang nasa sasakyan na sila nito ay hindi niya ito pinansin. Hindi niya maintindihan pero naiinis siya sa mga ikinilos nito na para bang wala na siyang karapatang makipag-usap sa ibang tao.

"Bakit hindi ka nagpaiwan sa boyfriend mo? Akala ko ba ay may date pa kayo?" untag nito.

Hindi pa rin siya umimik. Tila kinatatamaran na niya kahit ang pagbuka ng kanyang bibig dahil sa paghila ng antok sa kamalayan niya.

"Baka akalain n'on na may relasyon tayo. Nakakahiya naman sa kanya."

Pakiramdam niya ay binuhusan siya ng malamig na tubig sa narinig. At kahiya-hiya pala ang ma-involve ito sa kanya!

"Well, if you feel that way, why don't you pull over and let me get back to him?" Wala itong reaksiyon. "I said stop the car or I'll jump."

May pinindot itong button. Automatic lock system!

"I hate you!"

"Matagal ko nang alam iyan. Pasensiya na pero ako pa rin ang maghahatid sa iyo," matatag nitong wika na hindi iniaalis ang tingin sa dinaraanan nila.

"Akala ko ba nakakahiya akong kasama?"

"I changed my mind," he said silently.

Nagpupuyos pa rin ang kanyang kalooban nang ibaling niya ang atensiyon sa mga nadaraanan nilang establisimyento. Ganoon lang ang ayos niya hanggang sa muli siyang makaramdam ng antok. Unti-unti ay bumibigat ang mga talukap ng kanyang mga mata. Iyon na marahil ang epekto ng champagne na ininom niya.

"Sam, come here," she heard him say, his voice had suddenly become soft.

His soothing voice made her relax a little kaya lumapit siya rito at inihilig ang ulo sa dibdib nito. She felt his arm on her shoulder.

Ah... this feels nice.

"Nathan?" Malabo na ang kanyang isip at halos hindi na niya alam ang mga ginagawa niya.

"Hmm?"

Isiniksik pa niya ang sarili sa katawan nito saka tuluyang ipinikit ang mga mata.

"I'm not your woman..."

"I know." Bumuntong-hininga ito. "And I wish you were, Sam. I wish you were..."

Hindi na siya nagkaroon ng pagkakataong pag-isipan ang sinabi nito. She was drowsy with sleep.