အေတာက္ပဆံုးအျပံဳးတပြင့္နဲ႕ လိမၼာလြန္းစြာေခါင္းေတြခ်ည္းညိမ့္ျပေနျပန္တယ္
ႏႈတ္ကသာ Han ကိုျပန္သတိရလာမွာေပါ့ ေျပာရတာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲေတာ့ အခုလိုေလး Han ကေလးေလးတေယာက္လိုျပဳမူေနတာေလးကို ပိုျမတ္ႏိုးေနမိတယ္
မလွပတဲ့ အတိတ္ဆိုးေတြကိုမမွတ္မိေတာ့လဲျဖစ္တယ္ Han ကိုယ္ကမင္းကို မင္းျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ကို တန္ဖိုးထားခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနရတာမို႔လို႔
သတၱိမဲ့စြာေရွာင္ေျပးခဲ့တဲ့အတိတ္ေတြအစားလဲ ကိုယ္အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဂရုစိုက္ေပးၿပီး အနားမွာအၿမဲရွိေနေပးမွာမို႔လို႕ ဒီအတိုင္း ကိုယ္နဲ႕အတူရွိေနေပးရင္ကို ကိုယ္ေက်နပ္ေနၿပီ Han ရယ္။
"Han နားလိုက္ဦးေလ ပင္ပန္းေနမွာေပါ့ လာ"
ပါးစပ္ကလဲေျပာရင္း လက္ကေလးကိုတခါဆြဲကာ အိပ္ခန္းေလးထဲေခၚလာၿပီး သူ႔အတြက္အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ေပးထားတ ဲ့ အျပင္ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလွမ္းၾကည့္လို႔ရေစမယ့္ ျပတင္းေပါက္ေဘးက ကုတင္ေလးေပၚထိုင္ေစလိုက္တယ္
"ခနျဖစ္ျဖစ္ အိပ္လိုက္ေလ Han
Han တေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူးမေၾကာက္နဲ႕ ဟိုဘက္က အိပ္ရာေတြ႔လား အဲဒါကိုယ့္ေနရာ အလယ္မွာ ကိုယ့္စာအုပ္စင္တခုပဲျခားတယ္ ဘာမွမေၾကာက္နဲ႕ေနာ္"
Han လိုစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာထိခိုက္ထားတဲ့လူတေယာက္ကို တေယာက္ထဲလႊတ္ထားဖို႔ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ေနေစဖို႕စိတ္မခ်တာေၾကာင့္ အရာရာအႏုစိတ္ႀကိဳစီစဥ္ထားရတယ္
"Han နားေတာ့ေလ ကားစီးထားရတာပင္ပန္းေနမွာေပါ့"
"အင္းး ဒါနဲ႔ ဟို"
တခုခုေျပာဖို႔တြန္႔ဆုတ္ေနၿပီးမွ
"ဒီမွာ Sehun shi နဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲေနရမွာလား"
"အင္းေလ ဘာလို႔လဲ Han ရဲ႕"
ေခါင္းကိုတခ်က္ကုတ္လိုက္ၿပီး
"Dr. Chan တို႔ Kai တို႔မလာဘူးလားလို႔ပါ"
ၾကည့္ရတာ Han က ႏွစ္ေယာက္ထဲမို႔ေနရခက္ေနဟန္တူသည္ အခုစကားေျပာတာေတာင္ မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုျပန္
"ေအာ္ လာမွာေပါ့ Kai ကတေန႔တေခါက္လာၾကည့္မယ္ Chanyeol ကေတာ့ အားရင္အားသလိုကိုလာေနမွာ"
