"ဒီလူနာေလးတေယာက္ေတာင္ဘယ္အခ်ိန္ထြက္သြားမွန္းမသိၾကဘူးလား သြားရွာၾကေလ ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ"
Kai ရဲ႕ဆူပူသံေတြအဆံုးမွာ အျပာျပာအယာယာေျပးရွာတဲ့ သူနာျပဳေတြ
"sorry Sehunnie ဟိုဘက္ခန္းကလူနာရုတ္တရက္ထေခၚလို႔ ငါသြားလိုက္တာ တကယ္ ခနဆိုခနေလးကိုကြာ Luhan က"
ျပတ္ထြက္ၿပိဳလဲေနေလာက္တဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေနသည္မို႔ Kai ကသူ႔အမွားကို ေတာင္းပန္စကားဆိုတယ္
Han ဘယ္ေရာက္သြားလဲ? သူဘယ္ထြက္ေျပးျပန္တာလဲ?
တေနကုန္သူ႔စိတ္ေလးၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိေနသည္အထင္နဲ႕စိတ္ခ်ထားမိတာကို အခုေပ်ာက္သြားတယ္တဲ့လား
"Sehun--"
ဗေလာင္ဆူလာတဲ့အေတြးေတြနဲ႕အတူ အျမန္ေျပးထြက္မိေတာ့ အေနာက္က Chanyeol ရဲ႕လွမ္းေခၚသံသဲ့သဲ့ကိုၾကားလိုက္မိေသာ္ျငား ပူေလာင္ေနတဲ့စိတ္တို႔က Han ကိုအျမန္ရွာေတြ႕ဖို႔ကိုသာေရွးရႈေနတယ္
အခုေလးတင္ ကြ်န္ေတာ္ေခါင္မိုးထပ္ကဆင္းလာတာမို႔ Han အေပၚမွာမရွိတာေသခ်ာသည္
Kai တို႕ ward တခုလံုးအႏွံ႕အေျပးရွာေသာ္ျငားမေတြ႕
ေဆးရံုဝရန္တာေတြမွာရွိမလားၾကည့္ျပန္လဲ အရိပ္အေယာင္ေတာင္မျမင္
ဟိုးတေခါက္လို ကားလမ္းကိုျဖတ္ကူးေနရင္မ်ား~~
ဒိန္းကနဲဝင္လာေသာအေတြးနဲ႕အတူ နားထင္ေတြကေသြးခုန္ႏႈန္းေတြကတဒုတ္ဒုတ္နဲ႕ ေခါင္းေတြကိုက္တတ္လာတယ္
လူကဆက္တိုက္ေျပးလႊားရွာေနရတာေၾကာင့္ အသက္ကိုျပင္းျပင္းရွဴ ေနမိရင္းေမာဟိုက္ေနတာ တမ်ိဳး
လွိမ့္တတ္လာတဲ့ ငါအသံုးမက်ျပန္ေလျခင္း လႊတ္ထားမိေလျခင္းဟူေသာ ေနာင္တေတြကလဲ အျဖစ္မရွိျပန္ေသာ မ်က္ရည္ပူေတြကိုဖန္ဆင္းခ်င္ျပန္တယ္
ဟင့္အင္း မင္းကမ်က္ရည္က်ဖို႔ေတာင္ မတန္ပါဘူး Oh Sehun ရယ္
ဟူေသာစကားတခြန္းနဲ႕ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဒဏ္ခတ္ကာ က်ယ္ဝန္းလွေသာ ေဆးရံုဝန္းႀကီးကို အေမာေဖာက္မတတ္ ေျပးလႊားကာ မ်က္စိလ်ွင္လ်ွင္ထားရင္း Han ကိုရွာေနမိတယ္
"Han"
ေဆးရံုအေနာက္ဘက္ ေတာင္ကုန္းေလးတေနရာ အစြန္အဖ်ားမွာ ေသးေသးျဖဴ ျဖဴ လူသားေလးက ကြ်န္ေတာ္ရွာေနတဲ့ Han
သူရပ္ေနတာ ေတာင္ကုန္းအစြန္အဖ်ား
Han ဘာလုပ္မလို႔လဲ
