Penalty

14

Nog een hele fijne Tweede Kerstdag! X

Hoofdstuk 14

'Goedemorgen,' hoorde ze zijn schorre ochtendstem in haar oor fluisteren. Met Matthijs zijn arm vanachter om haar middel had ze de nacht met hem doorgebracht. 

Ze draaide zich naar Matthijs toe. Zijn blauwe ogen en mooie glimlach lieten Laura voor even al haar zorgen vergeten.

Toen ze gisteravond voorstelde om zelf op de bank te slapen en hij in haar bed was Matthijs daar niet mee akkoord gegaan, maar had hij zelf voorgesteld om met zijn tweeën in haar twijfelaar te gaan slapen. Het was een tikkeltje krap, maar het kon prima en ze moest toegeven dat ze beter had geslapen dan dat ze voordat het ongeluk deed.

'Heb je een beetje kunnen slapen?' vroeg Matthijs, terwijl ze voelde hoe hij het plukje haar uit haar gezicht streek.

'Mwah, best goed eigenlijk. Iets wat niet had verwacht gister na het nieuws over mijn moeder,' antwoordde Laura.

Haar moeder... De gedachte schoot direct door haar hoofd heen. Zou ze de nacht gehaald hebben? Of was ze... Ze durfde niet eens over het woord 'dood' na te denken en zo moest ze ook niet denken.

'Misschien ben ik gewoon een wonder,' knipoogde Matthijs lachend naar Laura.

'Waarom hebben voetballers standaard een groot ego?' Ze rolde met haar ogen, terwijl ze toch moest toegeven dat ze om zijn grap in de lach was geschoten. 

'Ga jij maar alvast douchen, dan maak ik beneden wat ontbijt voor ons,' deelde Matthijs mee.

-

Na een lange douche stapte ze de keuken binnen en genoot van het uitzicht dat ze nu op Matthijs had.

Laura merkte dat ze hem steeds leuker begon te vinden, en dat ze hem minder als 'gewone vriend' was gaan zien. Niet dat ze dat aan Matthijs zou toegeven.

'Kom je kijken hoe ze eruit zien?' vroeg Matthijs nadat er ruim drie minuten verstreken waren. Hij had kennelijk niet doorgehad dat ze zolang naar hem gekeken had.

'Ziet er goed uit,' complimenteerde Laura Matthijs.

Ze leken exact op de wentelteefjes die haar moeder vaak maakte toen ze nog thuis woonde. Bijna in elke gedachte werd ze aan haar moeder herinnerd, iets waar Laura gek van werd.

'De wentelteefjes zijn bijna klaar en de tafel heb ik al gedekt. Het enige wat jij moet doen, is de thee inschenken,' deelde Matthijs haar met een glimlach mee.

'Wat ga je pakken? Ik dacht dat jij thee wilde.' Verbaasd keek Matthijs haar aan.

'Ja, ik wilde ook thee,' zei Laura, 'maar in combinatie met dit.' Ze haalde een fles vodka tevoorschijn en zag aan Matthijs zijn blik dat hij het niet goedkeurde.

'Laura, leg die fles vodka terug of ik doe het,' was zijn strenge reactie.

'Ik snap dat je nu denkt dat alcohol een oplossing kan zijn of wellicht wat verlichting geeft, maar dat doet het niet.'

'Ik ben oud en wijs genoeg om te bepalen wat ik doe, Matt,' vond ze.

'Nee, op dit moment niet.' Hij rukte de fles alcohol uit Laura's handen en zette die terug in de koelkast.

'Wat doe je nou?' zuchtte ze.

'Jou beschermen. Ga even zitten op de bank.'

Laura luisterde en deed wat Matthijs zei. Al zuchtend plofte ze neer op de bank.

'Hier,' Matthijs gaf haar een kopje thee aan.

'Dank je.' Ze gunde hem geen blik waardig en draaide haar hoofd de andere kant op. Waarom bekommerde hij zich zo om haar? Ze kende hem niet eens twee weken en hij maakte zich druk om haar, was wat haar opviel.

'Laura, kijk naar me,' beval hij. 'Tegen iemand aanpraten terwijl diegene zijn hoofd de andere kant op heeft gedraaid, is niet bepaald respectvol naar mij toe.'

Misschien wilde ze niet naar hem luisteren, dacht ze. Toch deed ze wat haar gevraagd werd.

'Ik snap volledig dat je helemaal klote voelt nu. Maar ik wil je beschermen,' legde Matthijs uit.

'Alcohol is niet de oplossing, echt niet. Praten wel. Ik weet zeker dat je moeder ook niet gewild had dat je er 's ochtends bij je ontbijt mee begon,' was Matthijs van mening.

'Wat weet je nou over mijn moeder!' schreeuwde Laura uit en stond op van de bank. 'Je kende haar niet en waarschijnlijk ga je haar ook nooit leren kennen.'

Ze vluchtte weg van Matthijs, de trap op naar haar slaapkamer toe waar ze zich huilend op bed liet vallen. Tranen stroomden over wangen.

Wat als ze nooit meer haar moeder levend zou zien? was de vraag die door Laura's hoofd spookte. Ze moest toegeven dat ze dolgraag naar het ziekenhuis wilde, maar ze wist dat ze daar net zoveel kon doen als hier; niks.

Laura keek op en zag Matthijs in de deuropening staan.

'Hé, gaat het?' zei hij lief, terwijl hij naast Laura op het bed ging zitten.

'Sorry voor net,' verontschuldigde Laura zich. 'Ik had niet zo tegen je mogen uitvallen. Jij kunt er niks aandoen. Het spijt me.'

'Het geeft niet. Ik had niet zo door moeten gaan over je moeder. Dat onderwerp ligt heel gevoelig en dat begrijp ik,' glimlachte Matthijs. 'Ik had waarschijnlijk hetzelfde gereageerd als jij wanneer ik me in deze situatie zou bevinden,' antwoordde Matthijs.

'Het spijt me nogmaals.' Laura voelde zich oprecht schuldig. Hij zei dan wel dat het niet uitmaakte, maar ze had echt fel gereageerd.

'Ik wil dat je ophoudt met ge-het spijt me en ge-sorry.'