Niets is wat het lijkt

bereik

NEEEEJ!! niet nog iemand kwijtraken, het is al erg genoeg dacht ik bijmezelf. Ik ging zwaar verward op de grond zitten, het maakte me niks meer uit waar de man was. Het is klaar zo, ik keek wat ik bij me had, alleen maar wat papiertjes een paperclip en een mobiel. Heb ik dus helemaal niks aan. Ik besefte later pas dat ik mijn mobiel had, gewoon al die tijd in mijn zak. Met trillerge handen begon ik 112 in te typen. Ik belde, maar er was geen bereik. Het zal ook wel niet zo zijn, het zit me al tegen dit kan er ook wel bij. Ik schrok toen iemand mij aantikte, het was sem! ''waarom zit je op de grond, we moeten rennen die man komt er zo weer aan'' ''waar was jij sem, ik zag je niet meer'' 

Na 10 minuten weer gerend, kon ik echt niet meer. Het werd me teveel. Ik begon te kotsen en werdt heel duizelig. Ik pakte mijn mobiel, BEREIK!

Ik kon wel schreeuwen van geluk, sem stond naast me. ''waarom heb je niet eerder gebeld?'' ''Ik wist geeneens dat ik mijn mobiel bij me had joh.''

Ik belde 112. Een vrouw nam de telefoon op. ''wat kan ik voor u doen?'' Ik begon half te schreeuwen ''Help! Ik zit in een park waar een moordenaar rondloopt, er zijn veel doden, en misschien gewonden, ik wil hier weg! stuur zo snel mogelijk hulp anders anders ga ik er ook zo aan.'' ''waar is het mevrouw?''

Het spookpark, ik weet niet waar.'' Ik begon te huilen, straks waren ze te laat. ''We komen er zo snel mogelijk aan, probeer rustig aan te doen en ontwijk de man zoveel als je kunt.''

Ik wist dat de man in de buurt was, hij was alleen sluw je hoorde en zag hem niet. Hoe moet dit ooit verder, sem sloeg van verslagenheid een arm om me heen. Want wat was ons  lot? We zagen onszelf al dood gaan, net voordat de hulp er was. Zou vast een leuk krantenartikel zijn, politie te laat daardoor 2 mensen dood en moordenaar nog steeds spoorloos. Mijn hele lichaam deed pijn, van moeheid rennen en angst. Ik hoorde water, ik keek opzei en zag een groot meer. Aan de overkant zag ik een groot weiland met mais het eerste wat ik dacht; vrijheid! De man kon ons onmogelijk vinden in een groot weiland met super hoge maiskolfen. Ik stootte sem aan en wees naar de plek van vrijheid. Ik zag de sprankeling in zijn ogen en de blijheid op zijn gezicht. Ik ben oprecht nog nooit zo blij geweest met mais......