Ik kan niet geloven dat ik hier zit. Ik zit hier met mijn familie aan een grote tafel. Alles is wit bekleed. Dit is echt vreselijk mooi en sjiek. Op elke tafel staat een gouden decor stuk. "Het is hier echt heel mooi" zeg ik tegen Sharon. Ze kijkt me aan en knikt. Sharon is al jaren mijn beste vriendin. Zij heeft mij gesteund toen ik haar nodig had. Want niet alle audities die ik gedaan heb liepen goed af voor mij. Maar nu ben ik er. Het is nog wel hard werken maar, ik ben er. De rode loper waar we over moesten lopen om naar binnen te komen was een chaos. Niet iedereen mocht er over heen. Ik mocht een iemand meenemen en mijn ouders gaven aan dat ze liever niet gingen dus koos ik Sharon en dat vond de rest ook prima. Het leek een eeuwigheid te duren voor we erover heen waren en bij de deur aankwamen. Elke fotograaf wilde een foto maken. Verderop stond weer een cameraploeg die vragen wilde stellen en zo maar door. Ik moet er af en toe nog steeds aan wennen dat mijn leven zo veranderd is. Het lijkt allemaal zo onwerkelijk. Langzamerhand loopt de zaal vol en de tafels ook. Als iedereen zit stapt een man het podium op en heet ons allen welkom bij het kerstdiner. Na een klein praatje gehouden te hebben kondigt hij het voorgerecht aan. Ineens komt er een hele rij mensen uit een deur gelopen met ieders twee borden in de handen en al het eten word uitgeserveerd. Sharon en ik kijken elkaar meteen aan. "Wat is dit geweldig zeg" zegt ze terwijl ze om zich heen kijkt. "Ja!" antwoord ik enthousiast "ik kan niet geloven dat wij hier zijn". Het is allemaal overweldigend.
~
Ik kijk om me heen op zoek naar de wc's. Oh daar zijn ze. Ik loop er snel naartoe want ik moet heel nodig. Maar doordat ik niet op let loop ik per ongeluk tegen iemand aan. "Oh sorry" zeg ik en als ik op kijk zie ik een hele knappe jongeman staan met blond haar en twee verschillende kleuren ogen. Een oog was heel erg mooi en intens blauw en de andere was gedeeltelijk blauw maar ook bruin. "Het geeft niks" antwoordt hij en glimlacht naar me. "Ik ben Dominic" zegt hij en geeft mij een hand. "Ik ben Evie" antwoord ik en geef hem een hand. "Mooie naam" zegt hij "die hoor je niet vaak". Ik bloos "Ja, dat klopt. Mijn ouders wilden geen naam die veel voorkwam maar eentje die uniek zou zijn" zeg ik en glimlach naar hem. Wat was hij ontzettend knap. "Maar als je het niet heel erg vind ga ik snel naar de wc" "geen enkel probleem. Misschien zie ik je later nog wel" antwoord hij en loopt weg. Ik loop snel door naar de wc waar helaas een rij staat. Het zou ook eens niet zo zijn. Ik snap niet zo goed waarom alle vrouwen tegelijk naar de wc moeten. Na tien minuten gewacht te hebben en snel naar de wc geweest te zijn loop ik weer richting de groep waar ik mee was. "Waar was je nou zo lang?" vraagt Sharon "Nou het was erg druk op het toilet en onderweg daar naartoe knalde ik tegen iemand aan" antwoorde ik blozend. Sharon kijkt me nieuwsgierig aan. "Wie dan?" vraagt ze. Moet ik het wel vertellen? "Dominic heet die. Hij is blond en heeft hele mooie blauwe ogen" antwoord ik blozend. Ik vraag me af of het te zien is dat ik bloos. "Nou nou. Je bent zo rood als een tomaat" zegt ze en we moeten er beide om lachen. De avond verloopt spoedig en de drank gaat er goed in. Maar aangezien ik met mijn ouders ben meegereden en ze graag naar huis willen moet ik het feest al verlaten. Als ik vervolgens op mijn telefoon kijk om te kijken hoe laat het is zie ik dat het al drie uur snachts is. Oke geen slechte tijd om naar huis te gaan.
