Verholen genot.

Een ongemakkelijke stilte.

Doodstil keken we elkaar aan. Valentijn liet zich voorzichtig naast me vallen en keek me nog steeds aan met een diepe frons op zijn gezicht. Niet begrijpend bleef ik zitten: wat had ik gedaan? Ik had hem Charles genoemd. Dit was het domste wat ik had gedaan in maanden... Misschien zelfs wel jaren! Hoe had ik dit kunnen doen?

Een tijd bleven we stil, totdat ik mijn keel schraapte. Zachtjes beet ik op mijn lip en streek ik een pluk haar achter mijn oor. "Het... Het spijt me Valentino... Ik weet niet hoe ik erbij kwam." Fluisterde ik tegen hem. Een tijd bleef het weer stil, hoogstwaarschijnlijk omdat Valentijn ook niet wist wat hij moest zeggen. Net zoals ik... Ik wist zelf ook wel dat dit een hele rare fout was geweest, maar anderzijds was het misschien zelfs wel een beetje menselijk. Ik had gewoon heel erg in het moment gezeten, waardoor ik even alles om me heen leek te vergeten. Dat kon Valentijn wel begrijpen, toch? 

De man keek me aan en in zijn ogen kon ik zijn gevoel eigenlijk niet zo goed ontcijferen. Het leek niet alsof hij boos of verdrietig was, maar wat was het dan wel? Opnieuw bleef het een korte tijd stil en ik bleef afwachtend naar de man kijken, omdat ik wel wilde weten wat hij er nu precies van dacht. Hij ging even goed zitten en richtte zijn blik daarna op mij. Valentijn haalde zijn schouders op. 
"Ach," begon hij koeltjes, "kan gebeuren. Ik moet toegeven dat ik het zelf ook eens gehad heb. Het is op het moment zelf alleen niet heel fijn, maar dat snap je ook wel geloof ik." Hij lachte, maar ik vond het toch een rare reactie van hem. Natuurlijk had ik niet gehoopt dat hij boos was geworden, maar hij deed er zo rustig over... Klopte dat wel? Het kon natuurlijk ook zijn dat ik het allemaal veel erger maakte dan dat het was. Dat kon komen doordat ik het in films wel eens anders had gezien en probeerde ik Valentino nu met hen in de films te vergelijken. Dat was op zich al een fout...

"Ik snap dat we nu niet verder gaan en dat spijt me. Kan ik... Kan ik iets doen om het goed te maken?" Valentino boog zich naar voren na mijn woorden en draaide mijn hoofd naar die van hem toe met zijn wijsvinger. Opnieuw kreeg ik een rilling door mijn lichaam heen en ik probeerde mezelf onder controle te houden. Zijn warme lippen werden op die van mij geplaatst en ik voelde dat het kippenvel op mijn armen kwam te staan. Een aantal seconden bleven we samen verzegeld door de kus, waarna de man zijn lippen van die van mij haalde.

"Ik wil dit moment niet al te veel verpesten, maar weet je wat: laten we het morgen opnieuw proberen. Ik hoop dat je dat niet al te erg vindt en dat je dat ook kan begrijpen, want ik wil je dolgraag geven waar wij allebei zo naar verlangen. Deal?" "Deal..." Zuchtte ik.