ONLY A MEMORY AWAY (Unedited Version)

Chapter 7

Iniwan niya na ang lalaki sa sala at doon siya sa silid nito nagbihis.

Satin spaghetti halter na may ruffled slit ang red evening dress niya. Nang maisuot niya na iyon, halos hindi pa siya makapaniwala sa repleksyong nakita niya sa salamin.

Beautiful. Iyon lang ang tanging angkop na salita sa nakikita niya. Hindi iyon pagbubuhat ng sariling bangko. Noon niya lang kasi nakita ang sarili niya na ganoong kasopistikada. Branded ang suot niyang damit.

Sa buhay kasi nila ng Ate niya simula ng mawala ang mga magulang nila, hindi na sila nagkaroon ng pagkakataon na magkaroon ng ganoong kamahal na damit. Puro simple at pamasok sa opisina lang ang mga damit nila. Kadalasan ay sa ukay-ukay o sa Divisoria lang sila namimili.

Itinaas niya lang ang mahaba at makintab na buhok niya. May pagka-modern hair knot iyon. At naglagay lang siya ng light make up. Ayaw niyang maging sobrang kapansin-pansin sa gabing iyon. Sapat na ang striking na kulay ng damit niya.

"Nicka, tapos ka ng -" Napatigil si Oscar sa may pinto nang makita siya sa gayak niya. Napatulala ito.

Natuwa siya sa reaksyon ng lalaki. At least, mukhang nagandahan ito sa kanya.

"Gusto mo ba ng autograph ko?" biro niya rito.

"Hindi ko kailangan ang autograph mo. Iba yata ang kailangan ko ngayon. Parang ayoko na yatang tumuloy sa party." Lumapit ito sa kanya.

"You and your dirty mind!" natatawang ibinato niya rito ang lip gloss niya. Nasalo nito iyon.

"Bakit ba kasi ganyan ka kaganda? Kahit minsan ba ay hindi kita makikitang pumangit?"

"You're funny. Nambola ka pa." Nag-spray siya ng pabango sa leeg niya.

"Palitan mo na nga iyang pabango mo," anito.

Paglingon niya ay nasa likod niya na ang lalaki. "Bakit naman?"

"I get addicted," sabi nito saka siya biglang ginawaran ng mabilis na halik sa leeg.

Tawa siya ng tawa sa ginawa nito. Ganito sila ng lalaki sa mga nakaraang araw na magkasama sila. Malambing sila sa isa't isa. Wala munang sinuman sa kanila ang umuungkat ng tungkol sa naging problema nila, ng tungkol kay Ernesto. They just live one day at a time.

"Teka, nasaan nga pala si Odess?" Noon niya lang napansin na wala ang anak nila sa crib nito. Naglagay na sila ng crib sa silid nila para hindi na maulit ang tagpo na nagising ang bata sa tabi nila while they were in the middle of their uplifting romance.

"Kinidnap ng Mama at Papa. Nami-miss na raw kasi nila ang apo nila. Sila na ang magdadala kay Odess sa party," nakangiting paliwanag nito.

"Nagpunta rito ang Mama at Papa mo? Bakit hindi ko sila nakita?" Napakunot ang noo niya sa pagtataka.

"You were taking a bath when they arrived. Hindi naman na sila nagtagal dito. Nagmamadali na silang umalis."

Seryoso niyang tiningnan ang lalaki. "Tell me, dahil ba sa akin kaya nagmamadali silang umalis ng walang paalam?"

Mukhang nasukol niya ang lalaki. Hindi agad ito nakakibo.

"Alam nila ang ginawa kong pagtataksil sa iyo?"

"Well, uhm..."

"Bakit hindi ka makasagot?" patuloy na pagpapaamin niya rito.

"Alam nga nila. Open book sa kanila ang buhay ko. Of course, they are my parents. Makakapaglihim ako sa kanila but not for so long. Kilala nila ako mula noon hanggang ngayon. At isa pa, sila ang nag-aalaga minsan kay Odess noong nawala ka sa buhay namin."