𝐒𝐭𝐫𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬

22 : κουδούνι

"Όλα καλά;" ρωτάω με έναν αστείο τόνο.

Πλησιάζει. "Απόλυτα. Πάμε;" ρωτάει.

"Που;"

"Στο σπίτι των γονιών μου".

"Τώρα;"

"Τώρα".

Παίρνω το σημειωματάριό μου από το δωμάτιο και προχωράω στην κουζίνα για να πιω λίγο νερό προτού φύγουμε. Μπορώ να νιώσω το σοβαρό του βλέμμα να με καίει όσο αφήνω το ποτήρι στο κέντρο του νεροχύτη.

"Σταμάτα να με κοιτάς λες και θέλεις να με σκοτώσεις".

Γλείφει τα χείλη του. "Μπορεί όντως να θέλω να σε σκοτώσω".

Δεν λέμε κάτι παραπάνω πάνω σε αυτό. Απλώς βγαίνουμε από την πολυκατοικία, τέρμα αμίλητοι, και μπαίνουμε στην Range Rover του. Μπορώ να νιώσω πόσο αγχωμένος είναι και δεν θέλω να μιλήσω ή να πω κάτι που θα τον ενοχλήσει.

"Πώς τους λένε;" σπάει την σιωπή.

"Ε;"

"Τους γονείς μου".

Σηκώνω τους ώμους μου. "Μόνο το επίθετο ξέρω! Είναι Twist".

"Σαν τον χορό;" γουρλώνει τα μάτια του. "Χριστέ και Κύριε, μήπως να πάμε για κανένα burger τελικά;"

Χαχανίζω. "Χαλάρωσε και κολύμπα, Styles".

Είναι περίπου εννιά η ώρα μόλις φτάνουμε στην διεύθυνση που μου έδωσε τις προάλλες η Maggie. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο το σπίτι των βιολογικών γονιών του Harry. Είναι μία μικρή μονοκατοικία με έναν πολύ μικρό κήπο επίσης.

"Θα κατέβουμε;" ρωτάω δειλά.

Μου ρίχνει ένα βλέμμα και έπειτα κοιτάζει ξανά τον δρόμο όσο σβήσει την μηχανή. Δεν απαντάει καν! Απλώς κατεβαίνει και τον ακολουθώ χωρίς να ξέρω όμως αν αυτή είναι η σωστή κίνηση. Τον ακολουθώ όσο πιο γρήγορα μπορώ γιατί και τα δικά του βήματα είναι μεγάλα.

"Robin Twist" διαβάζει το όνομα στο κουδούνι. "Σκατά" μουρμουρίζει ξανά και ξανά.

"Ηρέμησε" ψιθυρίζω.

Γυρίζει και με κοιτάει απόλυτα σοβαρός λέγοντας: "Είμαι τελείως ήρεμος! Εντάξει;"

"Harry-" σταματάω.

Θέλω να πω κάτι, μα δε το κάνω. Πάλι. Απλώς κοιτάζω το όνομα στο κουδούνι λες και βλέπω κάτι το τρομερό. Νιώθω έντονα συναισθήματα! Νιώθω λες και ο Harry μου μεταδίδει αυτό το συναίσθημα άγχους που έχει μέσα του αυτή τη στιγμή.