BUZDAN KALP

Bölüm-6-

''Baban.. konuşmak istersin diye düşündüm..'' dediğinde, gözlerim yuvalarından çıkmak üzereydi..

Ben doğru duymuştum değil mi.?  Önümdeki akıllı telefonu bana uzatıp, babamla konuşabileceğimi söylüyordu, bu adam..

''İki saniye içinde almazsan, bir daha böyle bir lüksün olmayacak küçük fare..''

Daha sözlerini bitirmeden, kapmıştım elindeki telefonu.. Ve hemen ekranda yazan numarayı kontrol edip, arama tuşuna bastım..

''Sakın, saçma bir şey söyleyip, beni pişman etme.! Emin ol anlayışla karşılamam.!'' 

Kolumu sıkı bir şekilde kavrayıp, tehdit içerikli uyarısını yaptığında, başımı olumlu anlamda salladım..

Telefon uzun bir süre çaldı.. Son ana kadar babamın açmasını umutla bekledim.. Ama ne yazık ki açan olmadı..

Telefonu kulağımdan çekip, numarayı tekrar kontrol ettim.. Ve bakışlarımı hemen dibimde oturan Arın'a çevirdim.. 

''Lütfen.. Bir kez daha deneyeyim..'' dedim yalvarırcasına..

Hiç değilse sesini duyayım, iyiler mi diye öğreneyim.. Başka bir şey istemezdim.. Ve Arın başını olumlu anlamda sallayıp, arkasına yaslandığında, tekrar bastım arama tuşuna..

Telefonun sesiyle birlikte, televizyonda açılmıştı.. Anlaşılan beyefendi bu konuşma sürecinde beni yalnız bırakmayacaktı.. 

Gözümü kapayıp, içimden dualar ederek, babamın telefonu açmasını bekledim.. Ve bu kez fazla bekletmeden, açtı telefonu..

''Alo..''

Ama beklediğim ses babama ait değildi.. 

''Alo.. Kimsiniz.? Alo..''

Sesi, can kulağı ile dinlediğimde, bu kişinin Emre olduğunu fark ettim.. Ne alaka olduğunu pek anlayamasam da uzun bir zamandan sonra tanıdık birinin sesini duymak beni fazlasıyla rahatlatmıştı..

''Emre..'' dedim, güçlükle..

Gözümden yavaş yavaş düşmeye başlayan damlaları umursamayıp, cevap bekledim karşı taraftan.. Ama aldığım tek cevap, nefes alıp vermesiydi..

''Emre.. Benim.. Esin..'' dedim, sessizliği bozarak..

Yanımda, rahatını bozup, pür dikkat suratımı izleyen bir Arın varken, her an her şey olabilirdi.. O yüzden o elimden telefonu kapmadan, hasret gidermeliydim..

''Esin'im.. Sen misin, cidden.?''