Three months has been past. Three months of a hell I was here at the place I don't familiar at. There's this town that became my home for the moment.
Sa tatlong buwan na nakalipas, hindi ko alam kung tama bang lumabas ako sa bahay na pinag-tataguan ko. Hindi ko alam kung paano ako makikitungo sa mga taong nag-dadaan sa bahay na ito. Hindi ko sila kilala. Hindi ko alam ang ugali nila. Ang paniniwala at galaw.
"How many more days you would hide at this crappy house?" Napalunok ako at napalingon sa aking likod kung saan ay may isang lalake na ngayon ay nakatayo sa aking harapan. Nangunot ang noo ko ng makita ang kaniyang pamilyar na pag-mumukha. I know him. I certainly know this guy.
"You're the one who always leave a food infront of this house!" Yeah. I'm certain. Siya yun. Lagi akong nakamasid sa labas ng bahay na ito. At alam kong alam niya na may nakatira dito. Nangingibabaw ang takot sa akin nung mga oras na yun pero sa nag-daang tatlong buwan ay nawala ito dahil hanggang ngayon ay wala paring nang-yayaring masama sa akin.
"Yeah. Well, call me Hunter." Naglakad siya papunta sa akin at tumabi kung saan ako palaging nakapwesto sa kwartong ito. Sa bintana kung saan makikita ang mga taong nag dadaan sa harapan ng bahay.
"You knew that I was here. How?" I asked.
"My instinct told me so." He mumured. I gulped from what he said. What is he? Animal? "You're not from here, aren't you?" Tumingin ito sa akin na para bang sinusuri ng mabuti ang mata ko. "You're different. Really different." He whispered more like to himself.
"I'm Rue." Out of nowhere I said.
"No one asked." Sabi nito at naglakad palabas ng kwarto. Dahil sa mukha namang wala siyang gagawing masama sa akin ay agad akong sumunod sa kaniya.
"You are not going to followed me are you?" He asked while not turning his gazed at me. Unbelievable. I was following him with such quiete move still he manage to know that I was following him.
"Uhh yeah? Why not?" I asked. He laughted subsided and didn't answer me. So I just did followed him as what I plan to.
Nang lalabas na ko sa pintuan ng bahay ay lumingon siya sa akin na para bang ako na ang pinaka-tangang tao na nakita niya sa mundo. Nanlalaki ang kaniyang mata na naglakad papapunta sa akin at hinila ako papasok sa bahay.
"Are you out of your mind?! For god's sake you are not familiar here and they will look at you like you are the meat and meal for the day!" Natigilan ako sa pag-sigaw na kaniyang ginawa. Meat? Meal? Why?
Hindi ko nagawang magsalita sa mga sinabi niya. Ganuon ba kalala ang mga taong nandito sa lugar na ginagalawan ko? Old hag what did you do to me?!
"I'm sorry Rue. But whoever witch did this to you. She might think that you are the chosen one. So please, act like one. And do your very best to finish your task." Mas lalo akong nawala sa sarili sa mga salitang kaniya binitawan.
Agad siyang nag-lakad palabas at isinara ang pintuan ng pag-kalakas-lakas. Wala akong nagawa kundi ang isipin ang mga salitang kaniyang binitawan sa akin.
How did he know that I was here because of the witch? And how he was so certain that the old hag is a witch? Task? Of what? Chosen one? Me? How that happened? I was just a normal person living in my world with my grandma——
"Grandma!"
Oh god. How did I forgot about my granny? Shit! Cursed you witch!! Grandma is my only family now. How on earth I forgot about her?!!
Nabalik ako sa katinuan ng biglang marinig ko ang malakas na pagbukas ng pintuan sa ibaba. Agad akong nag-tatakbo papalabas sa kwarto dahil isa lang naman ang inaasahan ko na maaring mag-bukas nuon.
