𝐒𝐭𝐫𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬

17 : ωχ

Με βομβαρδίζει με ένα σωρό ερωτήσεις. Ο άνδρας, που μαθαίνω ότι είναι δικός της και ακούσει στο όνομα George, της προτείνει να ηρεμήσει. Τους λέω ψέματα για το πως βρήκα την διεύθυνση γιατί δεν θέλω να μάθουν πως έψαξα τα πράγματα του γιου τους. Λοιπόν, του θετού γιου τους. Εξηγώ τα πάντα για το πως νιώθει ο Harry όσο μία άλλη γυναίκα, βασικά η οικιακή βοηθός, μας σερβίρει τσάι.

"Και τι σημαίνει αυτό;" ο George σηκώνεται από τον καναπέ.

Περπατάει πάνω κάτω σε όλο το μήκος του σαλονιού. Και, πιστέψτε με, είναι τεράστιο το συγκεκριμένο σαλόνι. Με τα χέρια του δεμένα σαν κόμπος πίσω από την πλάτη του συνεχίζει να κάνει το ίδιο αναστενάζοντας σιγανά.

"Πώς ανέθρεψα ένα παιδί για είκοσι τρία χρόνια και επειδή είναι ξεροκέφαλο δε θα το ξαναδώ ποτέ;"

Μουρμουρίζει παρόμοια πράγματα ξανά και ξανά μέχρι την στιγμή που η γυναίκα του τον διακόπτει.

"Εμείς φταίμε, George! Μη ρίχνεις το βάρος στον Harry".

"Φταίμε;" γελάει ειρωνικά. "Μήπως φταίμε που τον μαζέψαμε από το ορφανοτροφείο ή μήπως επειδή τον προστατέψαμε από το να μην πληγωθεί;"

Μιλάει κάπως σκληρά για τον Harry και δεν το αντέχω όλο αυτό. Για κάποιο λόγο νιώθω λες και του ρίχνει πέτρες πίσω από την πλάτη του και εγώ το ανέχομαι τόση ώρα. Τινάζομαι σαν ελατήριο από τον καναπέ, είμαι έτοιμη να πω κάτι στον George, μα αποδεικνύομαι αρκετά δειλή για να το κάνω.

"Εγώ το μόνο που θέλω είναι να-"

"Σε παρακαλώ, Bella. Μπορούμε να μιλήσουμε οι δυο μας; Δε θα σου φάω πολύ χρόνο".

Μη μπορώντας να αρνηθώ, επειδή πρόκειται για τον Harry, κουνάω θετικά το κεφάλι μου και την ακολουθώ σε έναν άλλο χώρο. Τραβάει το, βαρύ ξύλινο όπως φαίνεται, συρτάρι και βγάζει από μέσα ένα άλμπουμ. Το ανοίγει και ξεφυλλίζοντάς το ρουφάει την μύτη της.

"Τον αγαπάω, Bella! Δεν μπορεί να με αφήσει μόνη μου έτσι απλά".

Τα κόκκινα νύχια της, αυτό ήταν που παρατηρούσα μονάχα. Και μετά πέφτει μία σταγόνα δακρύων πάνω στα χέρια και το βλέμμα μου περιστρέφεται κατευθείαν εκεί. Πλησιάζω αργά για να δω τις φωτογραφίες που κοιτάζει και εκείνη.

Ο Harry πίσω στον χρόνο... Με ένα γλυκό πρόσωπο, φωτεινά μάτια και πλατύ χαμόγελο.

Παίρνω όσες πληροφορίες χρειάζομαι για τους πραγματικούς γονείς του Harry και επιστρέφω στο σπίτι.

Είναι βράδυ οπότε όλα είναι σκοτεινά. Ανοίγω το φως καθώς βγάζω το μπουφάν μου και σχεδόν με τρομάζει η παρουσία του. Κάθεται στην πολυθρόνα και πίνει βότκα και όταν καταλαβαίνει ότι μπαίνω με κοιτάζει από πάνω ως κάτω.

"Που ήσουν;" ρωτάει.

Συνοφρυώνω. "Κάποιος αποφάσισε ότι δεν ζει με φάντασμα;"

"Ρωτάω κάτι, Isabella. Που - ήσουν" συλλαβίζει.

"Γιατί να σε ενδιαφέρει; Κοίτα την δουλειά σου".

Πετάει το ποτήρι στον απέναντι τοίχο και αυτόματα κάνω μερικά βήματα πίσω. Το στόμα μου σχηματίζει ένα "Ο" καθώς κοιτάω τα γυαλιά που πέφτουν στο πάτωμα σε κομματάκια.

"Γιατί ΕΣΥ είσαι που μπλέκεσαι στη γαμημένη μου δουλειά γαμώτο! Τι στο διάολο έκανες σπίτι μου;" φωνάζει δυνατά.

Και τότε συνειδητοποίησα μερικά πράγματα. Πρώτον, ο Harry είχε καταλάβει, δεν ξέρω με ποιον τρόπο, πως ήμουν στους θετούς γονείς του. Δεύτερον, είχε πιει. Και τρίτον, πιθανόν με μισούσε! Το μόνο που ευχόμουν ήταν να μην ξεσπάσει μεγάλη μπόρα.

• Hello, darlings. Το επόμενο θα είναι bomb af. Οπότε ψηφίστε και σχολιάστε εδώ παρακαλώ πολύ! Kisses. 🐝