Schrijf Wedstrijd

Leuke buren

Voor het boek WK Extreem Schrijven van het AardpeerGenootschap was het de bedoeling om een knettergek verhaal te schrijven waar de lezers om in een deuk zouden liggen. Het verhaal wat ik heb geschreven heet 'Leuke buren'.

Hoewel alle verhalen erg leuk waren, heb ik wel een prijsje gewonnen, voor de maand September dan, dus dat vond ik super leuk. Veel plezier met lezen en.... iedereen kan nog altijd meedoen met deze verhalen wedstrijd, dus schrijf een maf verhaal en kijk in het boek WK Extreem Schrijven waar je het naar toe kan sturen.

Hier komt mijn verhaal.

Annie en Kees Gorresteijn woonden al jaren in de Krikkestraat. Hun huisje was niet groot en ook niet in een sjieke buurt, maar ze hebben het naar hun zin. Nou ja, beter gezegd: hadden. Want sinds ze nieuwe benedenburen hebben is het er een stuk op achteruit gegaan.
"Kees!" klonk het met een schille krijsstem, "ik zeg het je, je gaat NU de politie bellen!" Annie stond met haar druipende afwashandschoenen vanuit de keuken naar de huiskamer te gillen.

Kees trok een lip op en rukte zijn blik los van zijn roddelblaadje. "Wat nóu weer Annie, ken een mens nou nooit 'es rustig lezen? Roy Donders gaat stoppen met huispakken maken, dus laat me lezen Beppie!" Hij greep zijn blaadje stevig vast en probeerde zijn aandacht weer op Roy Donders te vestigen, wat niet echt lukte, want nu begon Annie pas écht te gillen.
"De buren Kees! De buren! Dat mens gaat echt te ver, hoor je het dan niet?" Annie kwam aanstuiven op haar konijnenpantoffels en rukte met haar natte afwashandschoenen ruw het roddelbaadje uit Kees' handen en smeet het met een zwaai achter de sanseveria's die netjes op de vensterbank stonden te staan.

Kees zijn mond vormde een grote 'O' en zijn ogen volgde zijn blaadje die met een smak tegen het raam vloog. "Ben je nou helemaal lijp geworden!" Driftig stond hij op om zijn favoriete roddelblad te gaan halen. "Waar maak je je druk om?"
Nu zette Annie haar gehandschoende handen in haar zij, haar blauw-witte bloemetjesschort in elkaar knijpend. "Dat gejank van de Havenzangers hier beneden, hoor je het dan niet? Ik word er stapelmesjokke van en weet je wat? Als jij de politie niet belt dan ga ik er zelf wel effe heen!"

Kees vouwde zijn blaadje weer in vorm en zocht snel de pagina van Roy Donders weer op, want kijk, dat is nogal niet niks. Kees was dol op huispakken, hij liep er dag en nacht in, hij deed zelfs boodschappen in zijn huispak. Dus dat Roy Donders ging stoppen was toch wel een nationale RAMP te noemen, dacht ik zo.
"Heb je me eigenlijk wel gehoord, Kees Knuppel?" sneerde Annie haar man toe.
"Jij gaat effe een bakkie doen bij de wouten, toch? Nou Beppie, ga dan gauw, want ik heb nog meer te doen," zei Kees. In werkelijkheid had Kees geen ene zak te doen, afgezien van zijn roddelblad uitpluizen en daarna zijn warme prak er in schuiven. En ja, wat éten we eigenlijk vandaag, vroeg Kees zich af.

Nu werd Annie echt laaiend. "Nee EZEL, ik ga naar de buren! Zeggen dat ze die takkeherrie zachter moeten zetten!"
"Wat eten we eigenlijk vanavond?" vroeg Kees.
"Ach MAN, hou toch je waffel," riep Annie uit. Ze smeet haar schort in Kees' gezicht en trok de voordeur open. "We eten gebakken buren in bloedhete saus, nou goed?" Met een klap smeet ze de deur dicht en liet een verbouwereerde Kees achter.

De beneden buurvrouw woonde er nog maar kort, drie weken en vijf dagen om precies te zijn. Annie had het nauwkeurig bijgehouden in haar Garfield agenda, want precies zo lang had ze al last wat zij noemde 'die takkeherrie'. Frans Bauer, Marrianne Weber, de Havenzangers en dan vooral 's nachts na tweeën, waren niet van de lucht. Het dreunde dwars door het plafond heen en Annies servies mocht dagelijks meetrillen op de ondragelijke basdreunen van BZN. En vandaag was het afgelopen, vandaag zou ze die infantiele badmuts wel eens even FLINK de waarheid gaan vertellen. Ze drukte best wel nijdig het knopje van de bel in, ze had hem bijna gesloopt ook nog. Natuurlijk hoorde de buurvrouw weer niks, want die was aan het meeschallen op "Ik loop met jou naar de regenboog."

Na zeven-en-vijftig keer op de bel te hebben gedrukt, besloot Annie het drastischer aan te gaan pakken: Op de deur bonken. Driftig begon Annie op de deur te bonken, eerst nog wat terughoudend, maar al snel werd het echt rammen op die deur. Inmiddels was Marco Borsato "Nee, je hoeft niet naar huis vannacht" aan het lallen. Annie begon zich af te vragen of ze misschien vannacht NOG STEEDS op de deur aan het bonken zou zijn, aangezien niets er op leek dat de buuv open zou gaan maken. Misschien moest ze een buks gaan halen.
Net op het moment dat ze naar huis wilde gaan om haar buks te halen, ging Marco uit en hoorde ze voetstappen achter de deur, gevolgd door een: "Knibbel, knabbel, knuisje, WIE bonkt er op mijn huisje?"
Nog voor Annie snel weg kon vluchten, want ja, ze had een Hans en Grietje heksentrauma, nog iets uit haar jeugd, werd de deur open gesmeten en daar stond ze.

In vol ornaat. Met een tuinpak aan. Een bos wilde, lichtbruine krullen en van die sloffen met zo'n fluffy pompom d'r op. "Zo! We hebben bezoek," sprak de vrouw vrolijk. "Met wie heb ik het genoegen?"
Annie fronste haar wenkbrauwen en zette wederom haar geafwashandschoende handen in haar zij. Ze dacht dat ze zo misschien wat dreigender over zou komen. "Ik ben je bovenbuurvrouw en ik...."
"Aaaaaaah, de bovenbuurvrouw, nou DAT is effe leuk! Ik ben Tonnie Beukers. Wat ENIG om nou eens een keer kennis met je te kunnen maken," zei Tonnie blij. Ze gaf Annie nog net geen berenknuffel. Dat was effe 'too much', dat wist ze zelf ook wel.

"Nou," ging Annie verder, "ik kwam even zeggen dat die takkeherrie uit moet, want ik word stapel knetter mesjokke van dat lawaai."
Tonnie tapte even met haar fluffy pompom sloffen op de grond en haalde een heggenschaar uit de kontzak van haar tuinpak.
Annie deinsde van schrik een meter achter uit. "Nee, sorry, ja, ik bedoelde het niet helemaal zoals ik het zei, ik eh..." Had ze maar geweten dat haar beneden buurvrouw een psychopatische seriemoordenaar was die je bij eerste blik al omlegde met een heggenschaar, dan had ze hier nu niet gestaan, dacht ze bij zichzelf.
"Je hoeft niet zo te schrikken hoor, ik heb een gescheurde nagelriem," mompelde Tonnie die inmiddels heel ingespannen het dingetje met de heggenschaar aan het af knippen was.
Een zucht van verlichting ging door Annie heen. Nu kon ze haar woedende tirade afmaken. "Ja okee," herstelde ze zich, "ik kom dus even zeggen dat je die takkeherrie uit moet zetten."
Nu keek Tonnie Beukers dan toch even verbaasd op. "Takkeherrie? Marcooooo!" riep ze naar binnen, "heb je nou WEER je electrische modelbouwtrein aan laten staan? Je weet toch dat dat stront irritante gezoem van die wieltjes over die rails enorm op de zenuwen werkt? Zet UIT dat ding!"
"Nee dat bedoelde ik niet, ik....." sputterde Annie tegen, dit ging niet de goede kant op.
"Niet?" bleerde Tonnie en wederom draaide ze zich om en schreeuwde naar binnen: "Frans Bauer, en jij moet niet de hele dag kaatseballen tegen de muren aan! Hij zal het niet meer doen, de deugniet," zei Tonnie terwijl ze zich weer naar Annie wende.
"Ja maar, ik bedoelde eigenlijk meer...." probeerde Annie nog een keer.
Tonnie Beukers zuchtte diep en riep naar binnen: "Goed. Het hele zootje Havenzangers en ook jij Marianne Weber, stop onmiddelijk met die polonaise. Dat gehos en gesjouw iis ook wel eens een keertje genoeg geweest. Nou buuv, het was leuk om je te ontmoeten maar ik moet er nu echt weer vandoor. Dries Roelvink heeft spaghetti gemaakt, dus ajuu." Met een smak smeet Tonnie de deur weer dicht en Annie bleef een tel verbouwereerd staan. Niet eens Aardperensoep, tsss.

Hoofdschuddend en nog nadenkend over wat er net eigenlijk allemaal gebeurt was liep ze langzaam de trap weer op, terwijl de benedenbuurvrouw "Bij ons in de Jordaan" aanzette op het De Wereld Vergaat volume.