PAUL's POV
The painful part of being inlove is the fact that you need to be happy for the one you love even if it means that person will never be yours again.
Nakita ko kung paano bumalatay ang sakit sa mata ng kakambal ko.
As much as possible I don't want to see that pain.
Pero matigas din kasi ang ulo niya.
Nasasaktan na siya pero patuloy niya pa ding tinitingnan.
Pira-piraso na siya pero patuloy pa din siyang ngumingiti.
At pinipilit pa din niyang lumaban.
Ilang beses na naming sinabi sa kanya na tama na.
Tama na ang pagpapakatanga niya kay Harry.
Pero hindi talaga siya nakikinig.
Kapag pala ang isang tao ay bulag na sa pag-ibig na nararamdaman niya, wala na siyang papakinggan kundi ang tinitibok ng puso niya.
Kahit pa ibig sabihin nun ay patuloy siyang masasaktan.
"Kuya.."
Nilingon ko ang tumawag sa akin ng Kuya to find out that it was Yumi.
"Nandito ka pala."
"Kasama ko si Lyndon. Kanina pa niya pinagmamasdan si Zoe."
"It's Ate. Kailan mo ba matatanggap na kapatid natin siya?"
"We can do this conversation later. Ang mahalaga ay masundan natin siya bago pa siya tuluyang mawala sa sarili niya."
Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.
"I saw Zoe running over there at sa tingin ko susundan siya ni Harry."
"Alam mo masokista ka din eh. Pareho kayong dalawa ng ate mo. Ang sakit niyo sa ulo."
She just rolled her eyes.
Alam na niya ang ibig kong sabihin.
It doesn't really matter right now.
Kailangan naming iligtas si Zoe.
Iligtas sa maraming sakit na pwede pa niyang maramdaman.
Nakita namin siya sa isang resto bar na nadaanan namin.
She's there in the middle of the stage.
YOU ARE READING
That 0.1% Hope (Completed)
Teen FictionMinsan natutututo tayong maging manhid dahil na rin sa kagustuhan nating makalimot sa isang bagay na gusto pa sana nating hawakan pero wala ng pag-asa. Pero minsan, ung PAG-ASA na yun ang nagiging mitsa ng lahat ng SAKIT na maaari mong malasap...
