Chapter One: Hate Mondays for life.

15K 194 16
                                    

Why do we always hate Mondays? 

Simple. Mondays are shit, meaning it's the start of your precious time reading, memorizing, cursing the professors for they look like shit and they talk like shit most of the time rather improve us to make us a better person, they rather spend time talking in front of the class discussing things than to demo it to us students who don't like boring classes. 

Let's face it, who likes talking for one hour doing nothing? And the one who talks so loud, so terror that it took all the humor inside them to make them so boooooring like that.

I sighed. I walk faster as I glanced over my wrist watch and curse after seeing that I am 10 minutes late! "Fucking Mondays" I murmured as I almost push the students who were on my way just to be there on time. 

F*ck Mondays. F*ck 8 am classes. F*ck the terror professors. F*ck alcohol. F*ck hang overs! 


I combed my new colored blonde hair with a high lights of pink color all over my hair through my hands. It's still wet, my eyes are still.. at dahil hindi ko na kayang mag english at pinay ako magtatagalog na ako, namumugto pa ang mga mata kong halatang puyat at mapula dahil sa pagkakalasing; hinihintay mag ground floor ang elevator kasabay ng mga late comers din na katulad ko. 

"Come on." I whispered, hindi mapakali ang kamay ko at paulit ulit na tinitignan ang phone ko nanalangin na sana magtext ang mga bruha at sabihing wala si sir Panot dahil tinatamad siyang ikwento sa amin ang buhay ni Rizal.


  Bakit ba kasi kailangan pang aralin ang buhay ni Jose Rizal?! Yayaman ba kaming pagchismisan si Jose Rizal?! 


Halos ilipad ko na ang sarili ko para lang makaabot on time ngunit ganoon nalang ang inis ko, dagdagan pa ng tumitibok kong ulo dahil sa pesteng hangover na ito nang makita kong nakasarado na ang dalawang pintuan ng classroom. Napapikit ako ng mariin at pigil na pigil na sipain ang pintuan na nasa harapan ko. 

At dahil matigas ako at baka mamiss ako ni sir Panot na bulyawan. Dahan dahan, I make sure that there ain't no sound as I carefully open the back door. Pinasok ko sa siwang ang ulo ko and I ran my eyes inside the room, the class is quiet, and I see a lot of yellow papers there. Oh shit, magaabsent nalang ata ako. 


Some of my classmates whom I don't know the name but I know the faces turned to me but I quickly send my sweetest smile to them while making a "quiet" sign. They seemed to not care at all at binalik ang ginagawang pagsusulat sa kanikanilang yellow papers. 

I quickly glanced at the teacher's table, doon ako nakahinga ng maluwag nang wala akong makitang Panot na bansot na nakasimangot sa harap. But I saw his laptop and bag so that means nandito siya kaya't mabilis akong umupo sa pangalawang dulo dahil iyon nalang ang bakanteng upuan na meron dito.


I sighed in relief. Thankyou Lord! Mahal niyo talaga ako! 

Naamoy ko ang mabangong pang mayaman na pabango ng katabi ko. Kaya I turned to him and saw a robot man sitting beside me.

"Mr.President! So nice sitting beside you ha?" I greeted him with my most beautiful smile but he just gave me a cold stare at binalik ang atensyon sa pagsusulat. O--kayyy sabi ko nga. 

Inirapan ko muna siya bago ako nagsimulang iraid ang bag ko at nilabas ang nagiisang importante sa buhay ko ngayon. Ballpen. Hindi ako makakagraduate nang walang ballpen. Pero hindi rin naman ako makakapag sulat kapag walang papel kaya naman binalik ko ang tingin kay Thaddeus at kinalbit siya gamit ang mahal kong ballpen. 

Baby on Board (Castillo Series #1)Where stories live. Discover now