Mezarımdaki en güzel çiçeği kaybettim ben. Şimdi toprağımı sulamışlar ne çıyanlar içimi deşmiş ne. Avuçları değince yanaklarıma, özgürlük kokardı şehrin her yanı. Küba'da bir puro işçisi evine giderken gülümserdi mesela. Göğüs kafesim içine kapanırdı utancından. Hele bir de öptüğünde beni, zenci biri beyaz birine aşık olurdu sanki. Irkçılığı bitirirdi dudakları. Afedersiniz ama mutlu olurdu galiba tüm insanlık. Şimdi... Şimdi biraz... Ne bilim ziyan olur en fazla adım. Ortadoğu gibi hissediyorum kendimi. Çocuklar ölünce bir daha yeşermeye utanır ki papatyalar. Çocuklar ölünce kim ağlamaz ki kalbinden. Çok ağlıyorum... En çokta dizlerine vuruyorum annemin. Sevgisizlikten doğmuşum, öyle derdi annem. Babalar da neden okşamaz ki çocuklarının saçlarını? Bilmiyorum. Beraber ölmeye ant içmiştik oysa. Katiline söz vermek biraz burkuyor galiba insanı. Mezarımdaki en güzel çiçeği kaybettim ben. Şimdi fatiha okumuşlar ne mekanım cennetlik olsa ne. Bazı ölümler, keşke sadece bir kez öldürmekle kalsa insanı...
