Kafamı hiçbir şeye yoramıyorum. Kendimi geçtim annemi bile artık düşünemiyorum. Günün birinde annemin yüzünü unutacağım diye çok korkuyorum. Sorunlarım yavaş yavaş sonumu getiriyor. Emniyet şeridinde sakince ilerlerken bir anda farketmediğin kamyonun altında kalmak. İşte hayatımın tanımı. Akıl sağlığımı koruyamıyorum. Çünkü bütün bedenim ziyan olduğumu kabullenmiş durumda. Yaşadıklarım karşısında tepki veremiyorum çünkü idam sehpasında can çekişirken en fazla rüzgarı tekmeleyebilirsin, fazlası gelmez elinden. Oluruna bıraktığım ne varsa arkamı döndüğüm anda intihar ettiler. Peki benden geriye ne kaldı ? koca bir yalnızlık. Yanlış beklemelerin, yanlış kişiye güvenmelerin, bütün yanlışlıkların olduğu bir hükümet var kafamın içinde. Çok oy farkla ağlaya ağlaya oturuyorum krallık koltuğunda. Bana dokunmayın olur mu ? beni iyileştiremezsiniz. Bir kanser hastasına nasılsın diye sorulmaz. Bir ölüye nerdesin diye sorulmaz. Bir mezarlığa neyin var denmez. En fazla çiçeği sulanır. Annemin göğsüme ektiği papatyalar öldü, kokusu çıkar birazdan pişmanlıklarımın.."
