Twenty-Two Days with Liam (slow updates) [ON HOLD]

Chapter Ten

A/N; hello der, om te beginnen, sorry voor de late update, but im trying, please forgive me. En ik heb dit hoofdstuk nog niet geedit, please forgive me.

Chapter Ten – Day 8.

Ik sla de deur met een klap achter me dicht en haal mijn fiets van het slot.

‘Ik wil niet meer dat je hem ziet,’ herhaal ik fluisterend met een spottende toon. ‘Ja, vast.’ Mijn hart raast in mijn borstkast en er stroomt adrenaline door mijn bloed van de woede.

Eenmaal de straat uit, haal ik opgelucht adem. ‘Je houd van Ashton…’ spreek ik mezelf toe, ‘Ashton, Ashton, Ashton.’

Dear Liam,

Ik ben gister bij Ashton blijven slapen, en ik heb m’n best gedaan om van hem te houden, maar op de één of andere manier word mijn gedachte altijd gevuld met jouw aanwezigheid.

Als je me zou vragen hoe het voelt, moet je weten dat ik het gevoel heb alsof ik brand sta, merendeel van de dag.

Een tijd geleden kon ik niet wachten tot de dag dat ik ooit keihard verliefd op iemand zou worden, met alle pijn die het met zich mee zou brengen. Ik was zo verslaaft aan de zelfvernietiging, en dit keer kon niemand mij de schuld geven, want ik kon het niet stoppen. Het was een gevoel, en ik wilde het voelen, maar toen het uiteindelijk gebeurde, wilde ik niets meer dan dat het zou stoppen, zo snel mogelijk.

Het gooit je hele denkwijze en gevoelens overhoop, Liam. En het ergst is nog wel dat je weet dat het slecht voor je is, en toch doe je er alles aan om het vast te houden. Ik kan het niet meer los laten…

Het is gewoon daar, en blijkbaar moet ik er mee leren leven, want ik heb het gevoel dat het nooit meer weg gaat.

Ik zag er iets heel romantisch in. Iets dat je zoveel pijn brengt, en toch doe je er alles aan om het te laten werken. Nu snap ik niet meer waar die gedachte vandaan kwam, eigenlijk. Het is namelijk absoluut niet romantisch. Ik voel niks anders dan eenzaamheid en schuldgevoelens, jaloezie en woede, en het lukt me niet om het te onderdrukken.

Ik heb hier niet om gevraagd, dus ik zou ook niet weten waarom het opeens zou moeten gebeuren…

Natuurlijk snap ik dat het fout is om bij Ashton te blijven, maar ik vertrouw erop dat misschien mijn gevoelens omslaan richting hem. Hij is de enige die daadwerkelijk van me houd en om me geeft, en het maakt me bang om hem zomaar los te laten omdat ik niet genoeg gevoelens voor hem heb. Ik bedoel, als je lang genoeg met iemand bent, komt dat vanzelf toch?

En bovendien, jij hebt Danielle, dus ik moet stoppen met dagdromen…

‘Moet ik je wegbrengen?’ vraagt Liam, als ik de trap af loop en m’n jas aantrek.

‘Ik ga met de bus,’ antwoord ik, zonder oog contact te maken.

‘Oh, ik… Oke…’

‘Yup,’ mompel ik, voor ik de deur uit loop.

‘Je hebt nog geen ontbijt gehad,’ Liam loopt me met een vragende blik achterna.

‘Te laat,’ ik draai me met een speelse grijns om en zwaai nog snel.

‘Maddy!’

Vlug fiets ik de straat uit, en zet mijn fiets tegen het bushokje aan.

Als de bus na een paar minuten stopt voor de school, en ik gehaast het schoolplein over loop, word ik opeens gestopt door twee armen die zich om mijn middel wikkelen, en me van de grond af tillen om me vervolgens rond te draaien.

Ik giechel als ik de bekende geur van Ashtons aftershave ruik.

‘Ze me neeeeeer,’ lach ik.

‘Na-a,’ glimlacht hij als hij me over zijn schouder klapt, ‘ik dacht dat ik je vanmorgen op zou halen.’

‘Ashtooooon,’ ik klem zijn T-shirt in mijn vuisten, en schop met mijn benen. In een glimp zie ik Alexia met een dodelijke blik naar me kijken en ik grijns.

Ashton draait een paar rondjes met me, voor hij me neerzet. Ik slik even, bang dat hij een opmerking maakt over mijn gewicht, maar vervolgens recht ik mijn rug en glimlach, ‘bedankt voor deze zeer geliefde ochtend routine,’ mompel ik lachend, voor ik mijn tong uitsteek, ‘ik zal nu vast niet meer inslaap vallen onder de les.’

Hij glimlacht en trekt me tegen hem aan, voor hij een kus op mijn lippen drukt, ‘dat is je geraden.’

Opnieuw zie ik Grace en Alexia kijken. Ik geef ze een snelle knipoog, en vervolgens loop ik hand-in-hand met Ashton de school in.

***

‘Ga je vanmiddag mee naar mijn huis?’ Ashton laat zijn plastic dienblad op de tafel vallen en schuift een stoel naast me. ‘De band komt.’

‘ ’course,’ glimlach ik, als hij me vlug een kus geeft.

‘Waar was je het 4e?’ vraagt hij, als hij uiteindelijk relaxed op zijn stoel zit.

‘Gesprek met Edmund,’ antwoord ik onverschillig.

‘Waarover?’

Ik schiet in de lach en geef hem een duwtje, ‘is dit een kruisverhoor of zo?’

Hij glimlach en haalt zijn schouders op, ‘ik ben gewoon geïnteresseerd.’

Natuurlijk zou ik hem niet vertellen dat Karen naar school had gebeld, dat was stom geweest. Hij zou waarschijnlijk vragen waarom, en waarom ik niet bij m’n eigen ouders woon. Als hij er ooit achter komt dat ik in een kliniek heb gezeten, neemt hij waarschijnlijk meteen de benen. Toch voelt het alsof ik iets voor hem achterhou wat hij hoort te weten. Vroeg of laat zou hij er toch wel achter komen, niet waar?

***

(day 9)

Met een gebogen hoofd loop ik de toiletten in. Vandaag was en dag die ik liever had willen vergeten.

Ashton had deze ochtend school geskipt om de stad in te gaan, en ik had hem afgewezen toen hij had gevraagd of ik mee wilde komen. Mevrouw Edmund hielt me sinds het gesprek van gistermiddag nogal extra goed in de gaten, en ik denk niet dat ik er mee weg zou komen als ik zomaar een dag zou verdwijnen, zonder een melding van ziekte.

Dit betekende wel dat ik alleen zat bij natuurkunde en bio, en Alexia en Grace hun opmerkingen hadden ingestudeerd.

De deur viel dicht achter me en ik keek even de ruimte rond om te kijken of er iemand was, maar het was leeg. De lichten sprongen aan en ik zuchtte opgelucht.

Ik hief mijn hoofd en bekeek mezelf in de spiegel, toen het artikel die op de muur was vastgeplakt met plakband mijn aandacht trok. Het kwam uit de krant van London.

Toen ik de kop las, werd het langzaam licht in mijn hoofd en begaven mijn benen het.

“Madison Smith (18) spring van 4 etage hoog gebouw.”