Twenty-Two Days with Liam (slow updates) [ON HOLD]

Chapter Seven

Chapter 7 – Day 5

‘Maddy, wat ben je aan het doen?’ vraagt Liam, als hij met slaperige ogen de keuken in stapt, ‘Het is half 4.’

Ik klem mijn vingers stevig om de rand van het aanrecht en kijk naar het brood in de pan. Het was iets wat m’n vader deed als ik me niet lekker voelde en ik ’s avonds laat zijn kamer inliep om te vragen of ik bij mijn ouders in bed mocht kruipen. Hij zou me optillen en vervolgens zouden we samen wentelteefjes bakken, want “wentelteefjes maakt alles beter,” zei hij altijd.

‘Ik heb honger,’ mompel ik uiteindelijk, een beetje zachter dat gedacht. Het klonk niet zo raar in m’n hoofd…

‘Het is half 4, Maddy…’ lacht hij schamper.

Even knijp ik mijn ogen samen en went mijn blik af, maar vervolgens kijk ik hem aan, ‘Ja, je hebt gelijk,’ sis ik, als ik het gasfornuis uitdraai en zonder iets te zeggen langs hem heen loop.

Zie je wel, iedereen vind dat je dik bent. Dat je minder zou moeten eten.

‘Maddy, wacht! Zo bedoelde ik het niet!’

‘Foget it.’

Als ik eenmaal m’n kamer in loop blijf ik voor me uit staren tot ik merk wat er fout is. Mijn muren zijn niet groen…

‘Hi, Madison,’ zegt Danielle als onze blikken kruizen. Ze zit rechtop in het tweepersoonsbed met de deken als een één of andere gala jurk over haar heen getrokken en blijkbaar heeft ze geen kleren aan, aangezien haar schouders compleet bloot zijn.

Well, for Gods sake!

Ik draai me om, om de kamer uit te lopen, maar Liam staat achter me.

‘Maddy…’

‘If you’re done touching your girlfriends boobs, we can talk.’ Mompel ik, voor ik langs hem heenloop. Ergens probeer ik mezelf wijs te maken dat het me niet zoveel uitmaakt, maar het voelt alsof ik letterlijk in twee stukken word gescheurd.

Een half uur later loopt Liam de kamer in met een bord in zijn hand. Vlug sluit ik mijn ogen en hoop dat hij niet merkt dat ik nog wakker ben, maar uiteindelijk merkt hij het aan mijn neus, die ik ophaal.

‘Maddy, je weet dat ik het niet zo bedoelde,’ fluistert hij.

Ik hef mijn blik en staar in zijn zachte, glinsterende, bruine ogen. Ik haal mijn schouders op en haal mijn schouders op. ‘Het maakt me niet zoveel uit, Liam…’

Hij helpt me overeind en knikt, ‘Dat doet het wel,’ antwoord hij, als hij een traan van mijn kaaklijn wegveegt. ‘I love you…’

Mijn hart slaat een slag over en ik zucht, ‘en Danielle?’

Hij bijt op zijn lip en knijpt zijn ogen samen, ‘Er is een verschil tussen houden van, en… houden van.’

Ik schud mijn hoofd, ‘dat is er niet. Dat maak je je alleen maar wijs,’ fluister ik zacht genoeg zodat hij het niet hoort.

‘Dus, wentelteefjes..?’ vraagt Liam als we uiteindelijk op mijn bed zitten, met een kussen in onze rug, tegen de muur en onze benen opgetrokken.

‘Oude gewoonte.’

Hij lacht en knikt.

(third person POV)

Liam staat op en pakt één van mijn oude CD’s. Het blijft een tijdje stil en Maddy legt haar vork neer, terwijl hij door de CD’s bladdert.  

‘The Kooks?’ vraagt hij uiteindelijk.

‘Favoriete band,’ glimlacht ze voorzichtig.

Liam stopt de CD in de stereo en meteen begint de muziek te spelen.

‘I wanna make you happy, I wanna make you feel alive.’

Lachend trekt Liam haar van het bed en dansen de kamer rond. Lachend en springend maken ze waarschijnlijk het hele huis wakker, maar dat maakt ze niet zo veel uit.

Danielle legt haar oor tegen de deur en luistert voorzichtig naar wat er gebeurt en als ze Liam hoort lachen verschijnt er een glimlach op haar gezicht, ‘He loves her…’