Twenty-Two Days with Liam (slow updates) [ON HOLD]

Chapter Eleven

Chapter Eleven – Day Nine.

 

Tegen de avond word ik wakker van de bel die beneden gaat. Als niemand antwoord, word er nog eens gebeld, en vervolgens gaat de deur open.

Ik duw mezelf omhoog en luister naar de stemmen onder aan de trap.

‘Hi…’ zegt een zachte stem.

‘Wat doe je hier?’ antwoord Liam met een botte ondertoon.

‘Ik ben hier voor Maddy.’

Ik knipper voorzichtig met m’n ogen en sla mijn benen over de rand van het bed. Mijn ogen voelen dik en geïrriteerd door het huilen en mijn hoofd voelt nog steeds licht aan. Na ik was flauwgevallen op school, werd ik vrijwel meteen wakker. Tien minuten later om precies te zijn, in het ziekenhuis. De dokter had me meteen weer laten gaan, alleen als ik zou beloven om rustig aan te doen. Liam bleef op de terugweg telkens maar vragen stellen, maar toen hij uiteindelijk besefte dat ik niet zou antwoorden, gaf hij op. Eenmaal thuis moest ik per se in bed blijven liggen, omdat ik ‘rust’ nodig had, wat ik waarschijnlijk toch niet zou krijgen.

Twee uur later was ik waker geworden en had ik spontaan over gegeven. Ik was misselijk geworden bij het idee dat iemand achter mijn geheim was gekomen, en vervolgens de school had volgehangen met het artikel dat ik had gevonden. Wat zou Ashton wel niet van me denken…

‘Maddy heeft rust nodig.’

‘Ik wil alleen weten hoe het met haar gaat,’ zucht de stem.

Ik klim mijn bed uit en loop de trap af.

‘Ze heeft rust nodig,’ zegt Liam opnieuw.

Als ik Ashton in de deuropening zie staan wrijf ik in mijn ogen en duw Liam aan de kant. Ik sla mijn armen om hem heen en adem voorzichtig zijn aftershave in. Ik had nooit verwacht dat hij nog zou komen…

‘Maddy, ga terug naar boven,’ zucht Liam.

Ik schud geërgerd mij hoofd en negeer zijn aanwezigheid.

‘Hoe voel je je?’ fluistert Ashton, als hij me dicht tegen hem aanhoud.

Voorzichtig knik ik en hef mijn hoofd. Een droevige glimlach glijd over zijn gezicht als ik vlug een kus op zijn neus druk. Vervolgens pak ik zijn hand en trek hem te trap op.

Ik plof op mijn bed, en Ashton neemt plaats naast me. Er hangt een vervelende spanning in de kamer, en we wachten beide tot de ander iets zegt.

‘Wanneer kom je weer naar school?’ fluistert hij na een tijdje.

Ik haal mijn schouders op, ‘ik wil niet meer terug…’

Ashton’s blik rust op mijn gezicht terwijl hij elk klein detail bestudeerd, ‘wat is de echte reden dat je uit London hierheen bent gekomen, Maddy?’

Ik zucht en trek mijn knieën op tot mijn kin, ‘wil je het echt weten?’

Hij knikt voorzichtig.

‘Toen ik 16 was is mijn vader overleden, en mijn moeder kon dat niet verwerken, denk ik…’ ik draai mijn blik weg en Ashton pakt twijfelend mijn hand vast.

‘Ze was altijd dronken, en uiteindelijk heeft ze me in een internaat gestopt, omdat ik “een te lastig kind” was.’

Er rust een medelijdende blik op Ashton’s gezicht, en ik kijk de andere kant op. Ik heb die blik ondertussen te vaak gezien, en het doet me enkel herinneren aan hoe onnatuurlijk het is om opeens je vader te verliezen.

‘Niemand daar accepteerde me echt, en ik dacht dat het nooit beter zou worden dan het daar was, snap je wat ik bedoel?’ ik knijp mijn ogen samen en buig mijn hoofd. Ash kijkt me enkel aan.

‘Ik zag niet echt een andere optie.’

Er valt een korte stilte, voor Ashton mijn mouw omhoog trekt. ‘En dit?’ vraagt hij, als hij zachtjes met zijn duim over de littekens heen wrijft.

Ik schud mijn hoofd, ‘dat begrijp je toch niet.’

Maar als hij ook zijn eigen mouw omhoog trekt en zijn arm naast de mijne legt, knikt hij, ‘ik denk het wel.’

Mijn blik rolt over zijn pols. Littekens van boven tot onder, sommige zijn paars, andere zijn wit gekleurd, en sommige zijn amper meer zichtbaar.

Ik hef mijn hoofd en bestudeer zijn gezicht.

‘Ik heb je nooit geloofd toen je zei dat je was gevallen,’ lacht hij zachtjes.

Met een zucht sluit ik mijn ogen en sla mijn armen om zijn middel. ‘Ik dacht dat je me raar zou vinden…’

 

Hij schud zijn hoofd en wrijft over mijn rug, ‘Ik zou je nooit raar vinden, Maddy,’ fluistert hij, voor hij een kus op mijn voorhoofd drukt. ‘Nooit.’

 

*********

 

Zoals jullie misschien al hebben gemerkt update ik niet meer zoveel, en aangezien ik altijd best wel open ben geweest met jullie, vind ik dat ik dat nu ook moet zijn. Thing is, ik zit de laatste tijd niet zo heel lekker meer in m'n vel; ik ben ontzettend moe, ik slaap veel, ook overdag, en de meeste normale dingen gaan echt met een boel moeite. Waaronder schrijven. Het is niet dat ik het niet wil, of dat ik er geen zin in heb, maar het lukt gewoon echt niet meer. Mijn handen worden snel moe, en daarom duurt het ook wat langer om en hoofdstuk af te krijgen. Daarnaast slaap ik grotendeels van de dag, en heb ik natuurlijk ook nog andere dingen te doen. 

Ik ben vandaag naar de dokter geweest, en heb een bloedonderzoek gehad dus ik hoop dat daar iets uit komt. 

However, ik weet niet precies hoe het nu verder gaan, maar in ieder geval dat jullie weten waar ik ben geweest, hihi. 

En natuurlijk bedankt voor alle liefe reacties ! xx