Larisa

Neyi Dusunuyorsun ?

Larisa Feritti,onun nekadar garip biri oldugunu Larisayi ona yonelten arkadasi Meff'in anlattiklari ve telefon konusmasindan sonra dusunmeye baslamisti bile Dr.Jaq.
Gorunenden fazla kendini kandirma veya olmayan seylere kendini kaptirmak gibi takinlari oldugunu dusunuyordu duyduklarima dayanarak.
Defterine yazdi;
"Insanlara karsi guvensizlik duygusu oldugunu ilk telefonu acisinda anlamaya baslamistim.
Cogu insan gibi sosyal hayatin yalani olan bi samimilikle bile yaklasmadi.
Samimi olmak icin ya guvensiz yada ihtiyac duymuyordu."

Seansdan bir onceki gun oldugunda Larisa,hergun oldugu gibi kanalin kenarinda oturup sigarasini iciyordu.
Birde gereksiz oldugunu bildigi bir tarz kitaplar okuyordu ayni zamanda...
Arkadaslariyla gorusmek istemesede normal hayata uygun yasamasi gerektiginide biliyordu.
Insanlarin dusuncelerine bi isik tutulsa bile bazi yerlerin golgede kalicagini ogrenmisti.
Onlari sevmiyordu cunku onlar kendi gibi degildi.
Ve onun en sevdigi kisi kendisiydi.

Dr.Jaq hergun yaptigi gibi purosunu alip,balkona ciktiktan sonra deniz manzarasina karsi oturmustu.
Purosunu yakip bir nefes cekti ve dusuncelere daldi;
"Insanlar,cogunun amacsizca yasamasi beni cok uzuyor.
Hatta amac aramamasi dahada uzucu"
Nefesini verdi ve dalgalarin taslara vurusunu izledi.Bu guzellik onun dusuncelerini yarida kesti ve
doganin guzelligine hayran kalmisti
Kendinden her birsey kaybettiginde dunyanin guzelliklerini anliyordu.
Her nefes onu olduruyordu ama ona ogrenilicek seyleri gosteriyordu.
Yasam,en buyuk ders ve sinavsiz biten bir ders.
Bize bilgilerimiz,ogrendiklerimiz,
sorulmadan biten bir yasamda ogrenmeye ne gerek var diye dusunebilirdi tabi ama ozaman yuzyillardir adlari bilinen bilgeler,filozoflar onlarin yaptiklari hatamiydi yani.
"Hayir.Yeryuzundeki bilgeler gokyuzundeki yildizlar gibidir der zeki bir adam"
Diye yazmisti dusuncelerini aldigi not defterine.
Purosundan bir nefes daha aldi ve defterine geri dondu.
"Hergun olunucek bir gunse neden yasamakda bukadar israrciyiz ?
Yoksa olum bize cok mu uzak geliyo,yada her nefesfe daha da mi sarhos oluyorduk da olumu unutarak yasamaya baslamistik."
Sonunada cok sevdigi bir sairden bir soz yazarak bitirmisti sayfayi.
"Insan olucegini bile bile nasil yasar ? Ya cildirir yada olucegini nutur."
Nefesi verdiginde cok uzun zamandir kendinin cildirdigini dusundugunu anladi.
Ama aklinin onu yari yolda birakmicagina okadar emindi ki.

Dr.Jaq tam purosunu sondururken ev telefonu caldi.
Telefonu acti ama tabiki herzaman ki gibi ilk sesi o vermedi.
"Merhaba,bana bir dusuncem olursa yardiminizi alabilcegimi soylemistiniz ve pardon,Ben larisa"
Dr.Jaq sevinmisti cunku kendi kendine dusuncelerini tartismak onu hem yoruyor hemde sıkıyordu.
"Tabiki,Neyi dusunuyordun Larisa ?"