Karanlıkta uyanma hissini , yanımda bulunan lambanın aydınlığıyla hep bertaraf ederdim.Şeytanın Tanrının merhametine kavuşmuşçasına sevinmesi kadar tarifsiz bir mutluluk verirdi o sönük yapay ışık.Tanrıyı içimde yeniden en derinden bulmuşçasına rahatlardım ve bu rahatlama beni huzura var oluşsal sandığım acılarımdan kurtarıp ,yeniden nefes alma fırsatı verirdi.Şimdi yaşadığım şey neydi peki ? . Bir rüyamıydı bu yaşadığım. Sesizliğin üşüdüğü ve gerçekten Tanrının gölgesi olmadığı bir yer düşünün.Hepiniz kalbinize indiniz değil mi ? . Haklısınız, Tanrıyı gökyüzünde ararken kalbinde kaybedenlerdendik hepimiz.Ama bahsettiğim yer gerçekten kalbimizden daha soğuk bir yerdi.Etrafım dünyanın aynısıydı, aynısının karanlığı ve burada tek Tanrı adayı bendim.Acizliğim beni bundan alı koysada düştüğüm güç durumu siz düşünün ,karanlık bile o kadar yoksundu ki yalnızlıktan beni Tanrı seçmişti. Yerden tüm duygularımla bir anlık asalet ile kalktım ve aynı anda kendimi cama vurdum.Camdan düşen bir yağmur damlası gibi yavaşça ,kimsesizce ve kimsenin güzelliğimi fark etmediğini bilerek asaletten uzak bir şekilde yere yığıldım.Ağlamam nefesimi keser bu Tanrısızlıktan kurtulurum diye umut etmiştim, tüm umutlarım gibi oda ayanın karşında kalmıştı..
